عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

رسیدم خونه فکر کنم ساعت ۱۲ و ۲۰ دقیقه شب بود. خسته بودم طبیعی بود اما یه شوقی داشتم. شامم رو خوردم و یه ذره با گوشی ور رفتم و خوابم برد. صبح ساعت کوک کرده بودم. ۷پاشدم و لباس پوشیدم و رفتم نونوایی سر خیابون یه نون گرفتم و پیاده تا دفتر حقوقی راه افتادم. راهی نبود ۱۰ دقیقه ای می‌رسیدم.

رسیدم سماور رو پر آب کردم. صوت شکرگزاری رو پلی کردم و گوش می‌دادم. همزمان مدیر تماس گرفت و گوشی رو برداشتم و گفتم بله؟ گفت مهمان داره و برای صبحانه میاد ببین توی یخچال تخم مرغ هست یا نه… گفتم بله و گفت اماده باشه تا بیام. 

نشستم پشت میز و منتظر بودم همکارا بیان. زنگ دفتر خیلی رو مخ بود و صداش جیغ بود یعنی هرکی زنگ میزد آدم می ‌پرید هوا. اومدن و صبحانه هاشون رو خوردن. 

پا درد شدید داشتم. ۷ساعت بدون نشستن سرپا بودم و توی دفتر حقوقی هم همش نشسته بودم و پاهام بدجور باد کرده بود. ساعت ۱۰ بود که دیدم چشمام دیگه باز نمیشه🤣 روی آوردم به نسکافه و یا چای. اما اینم بگم تو دفتر وقتی کارام رو می‌کردم و تنها بودم چرت می‌زدم. انقدر اون خواب چرتی بهم میچسبید که خدا می‌دونه. مدیر هم چون میدونست شب هم میرم جای دیگه کار می‌کنم زیاد سخت نمی‌گرفت.

همه بیرون بودن که یهو مدیر زنگ زد گفت مهمون مهم داره و نهار باید تدارک ببینه. گفت فلانی رو میفرستم بره خرید و بیاره. فلانی دست راستش بود اون خریدارو انجام داد و اومد. سریع خرید هارو جابه جا کردیم. و قرار بود جوجه کباب درست کنند. من بیکار بودم و گفتم برنج رو دم‌میذارم شما خیالتون راحت به مهمان ها و جوجه برسید.

اونجا بالکن هم داشت خلاصه با بسم الله برنج دم گذاشتم و خوب از آب در اومد. قبلا گفته بودم اونحا همه مواد غذایی بود. حتی نسکافه ای که من مجبور بودم بخورم.  خلاصه اون روز مهمان ها که تو اتاق مهمان غذا خوردن من هم غذامو تو اشپزخونه خوردم. تنها چیزی که اعصابم رو ریخته بود بهم این بود که جانماز توی اتاق بود و من یادم رفته بود بر دارم. خلاصه رفتم سریع جانماز رو گرفتم و نمازم رو تو اشپز خونه خوندم و دیدم که بهم گفتن برم. فکر کنم ساعت ۲ونیم ۳ بود. منم رفتم خونه.

خسته و کوفته بودم. دراز کشیدم رو تخت فک کنم یه چرتی زدم. و دوباره بلند شدم که برم نیلز. فکر کنم به خاطر خستگیم اسنپ گرفتم. رسیدم و ماسک رو زدم. اون تایم صندوق دار استراحت بود و نصف همکارا توی تایم استراحت بودن و دونه به دونه سر تایمشون میومدم. از خانوم ها فقط من بودم و ۳تا اقا. ساعت ۵تا ۷ چون تایم خاصی نیست نیلز خلوت بود. فقط ردیف کردن بار و این چیزا بود. چنگال هارو توی جای مخصوص و چاقو هارو هم همینطور میذاشتم. نی هارو فرو می‌کردیم توی جاش و با دستمال همه جای کانتر رو برق مینداختم. 

الحق و الانصاف روزای اول کاریم همه بهم کمک می‌کردن. چون فهمیده بودن من کاری هستم و از زیر کار در نمیرم و همش بهم نکات یاد میدادن. اینم بگم ساعت ۱۱ شب یه ده دقیقه استراحت میدادن که من اون هم می‌گفتم نمیرم چون خسته نیستم اما اصرار می‌کردن برم. جلوی کانتر نیمکت پیک ها بود چون اونا سرویس بودم جا بود و کسی نبود و اون ۱۰ دقیقه رو اونجا مینشستم و پیام های گوشیم رو چک می‌کردم. کم کم اسم پیتزاهار و حفظ کردم منو رو کم کم حفظ می‌کردم. سعی میکردم قیمت پیتزاها رو یاد بگیرم. اونجا پیتزاهای مختلفی داشت و وقتی نگاه میکردی روزای اول گیج میشدی. 

اونجا مهم بود که اسم پیتزا هارو یاد بگیری چون باید فیش رو چک میکردی تا دست گل آب ندی. فیش های پیک و سالن و بیرون بر جدا بود. 

البته اینم بگم چند باری سوتی دادم 🤣مدیر اونجا آدم مقرراتی بود و میومد دوربین چک می‌کرد. چون اونجا دوربین داشت و یه تی وی که میشد همون لحظه دید که کجا هارو دارن چک می‌کنن. خلاصه من میدیدم اشتباه از من بوده عذر خواهی میکردم. البته اینم بگم چون میدیدن من غرور ندارم و خطام رو پذیرفتم و شرمنده میشدم تا بیشتر حواس جمع کنم هیچ وقت چیزی بهم‌نگفتن. 

اونجا باید حواست می بود که سیب زمینی با پنیر رو اشتباهی ساده به مشتری ندی یا اینکه نوشابه ها جا نمونه. اونجا وقتی فیش میومد نوشابه ها فیشش از دستگاه کنار خانوما در میومد و ما باید نوشابه هارو داخل پلاستیک می انداختیم و فیشش رو بهش منگنه می‌کردیم تا با سفارش غذاش نوشابش رو بفرستیم.

اینا همه به فرزی کانتر کار بود. منم تا فیش در میومد سریع دست به کار میشدم. اونجا چون اجازه نبود بشینیم بیکار که میشدیم کلافه می‌شدیم.

اینم بگم محیط اونجا طوری بود که احترام ههه حفظ میشد و کسی حق نداشت اسم کوچیک کسی رو صدا بزنه و محرم نامحرم سر جاش بود. و من هم که به شدت مقید بودم و همه فهمیده بودن. و حتی نقطه مثبت داستان این بود که من انقدر سرم به کار خودم گرم بود و به همه احترام میذاشتم که در مقابل همه با احترام با من حرف میزدن حتی زمانی که اشتباهی می‌کردم و سوتی میدادم. حتی صندوقدار که یه طورایی مسئول خانوما بود به شدت از من راضی بود.

خب اینم یه نمونه از فیش نیلز که گذاشتم خاطره بمونه اینجا…

حالا تورازای بعد که به جاهای جالب برسیم دوباره این فیش رو رو می‌کنم. خلاصه بگم اونجا واقعا به من چیزای جدید یاد داد. دختری که با کسی حرف نمی‌زد و کم کم بیشتر اجتماعی شد و راحت با مشتری حرف میزد و از پیتزاها و موادش می‌گفت. چم و خم کار دستم اومده بود.

اینم بگم این خاطرات برای سال گذشته هستش

خب بقیش بمونه برای بعد…

ادامه داره…

 نماز استغاثه به حضرت معصومه برای ازدواج  

 دو رکعت نماز استغاثه به حضرت فاطمه معصومه میخوانی

در رکعت اول ودوم بعد از سوره

حمد وقل هو الله 

 15 مرتبه میگویی ((یا غیاث المستغیثین))

 بعد در رکوع وپس از سر برداشتن ، در دو سجده وبعد از سر برداشتن هرکدام 15 مرتبه میگویی ((یا غیاث المستغیثین ))

 بعد از سلام نماز تسبیح حضرت زهرا س را میگویی وبه سجده برو و100 مرتبه بگو 

یا مولاتی فاطمه معصومه اغثنی

سپس سمت راست صورت را به خاک گذاشته 100 بار بگو بعد سمت چپ 

دوباره سجده در این بار 110 مرتبه که مجموع میشود 410 مرتبه

سپس در سجده 7مرتبه یا ارحم الرحمین 

 سپس حاجت بخواه از خداوند که برآورده است ان شاءالله ، این نماز به گفته یک استاد بزرگوار بسیار سریع العجابه است

امروز برای خواندن این نمازبسیار مناسب است غفلت نکنید 

البته که همیشه میتوانید از برکات این نماز بهره مند شوید.دوستانی که از این عمل نتیجه میگیرند خبر بدهند.

کتاب رفیق خوشبخت ما را خواندم. نسخه‌ی رایگانش در طاقچه و سایت‌های دیگر بود. این کتاب در ۸ باب از خاطرات حاج قاسم می‌گوید. در این‌کتاب کمی هم از زندگینامه ایشان نوشته و در آخر کتاب وصیتنامه سردار را هم آورده است. کتاب کم حجم و تاثیرگذاری بود. خواندنش هم نیم ساعت کمتر زمان می‌برد.

یک جمله‌ی معروف از حاج قاسم که این روزها بیشتر حسش می‌کنم این بود؛ “تا کسی شهید نباشد شهید نمی‌شود. شرط شهید شدن شهید بودن است." 

برای دانلود روی لینک زیر کلیک کنید.

1667496953hasan_ataei_-_khakam_nakonid.mp3

امروز وقتی داشتم به دنبال دخترم میر‌فتم تا اورا از مدرسه به خانه بیاورم. در وسط راه ۳ دختر دیدم که به نظر می آمد در مقطع متوسطه‌ی اول تحصیل می‌کنند. نکته‌ای که من را یکباره مات و مبهوت کرد، نبودن مقنعه روی سرشان بود.

این روزها می‌بینیم که دختران مدرسه‌ای مقنعه از سر بر می‌دارند و شعار “زن زندگی آزادی ” سر می‌دهند به نظرتان این‌ رفتار ریشه از کجا دارد؟ به نظر من ریشه‌ی این ها اتفاقات اخیر نیست. بلکه تهاجم فرهنگی است که از طریق فیلم و انیمیشن‌ها در مغز کودکان شکل گرفته است.
اینمیشن‌هایی که ریشه‌ اصلی آنها یک شاخه از فمنیست دارد. شاخه‌ای به نام توانمند‌سازی‌. در این شاخه زن تلاش می‌کند که جایگاهش را در اجتماع ارتقا دهد، و همین باعث می‌شود که از کودکی محتواهایی در قالب دختر قدرتمند به آن‌ها تزریق شود.
این را هم متذکر شوم که ذهن کودکان کمتر از ۶سال ضریب یادگیری بالایی دارد و هر چیزی را جذب می‌کند.
ما باید دخترانی تربیت کنیم که به راحتی “نه بگوید” و نگذارد از احساساتش سو استفاده کنند.

تصـویر‌ِقشنگیست‌که‌در‌صحنه‌یِ‌محشـر‌

دور‌ِحسینیم‌ُبھشت‌‌است‌ڪه‌مات‌است

مصاحبه تموم شد. قرار شد فردا ساعت ۵ عصر که میشد ۲۷ابان ۱۴۰۰ من شیفت عصر برم تو نیلز کار کنم. پنجشنبه شد. ساعت ۷بیدار شدم و کارام رو کردم و راهی دفتر حقوقی شدم. سر راه نون هم‌گرفتم که صبحونه بخوریم تو دفتر. اون روز به مدیر دفتر گفتم که شیفت عصر جای دیگه مشغول شدم. اون روز کار تو دفتر کم بود و مدیر منو زودتر مرخص کرد. منم از خدا خواسته سریع رفتم خونه یه چی خوردم و شال و کلاه کردم که برم نیلز. از در خونه زدم بیرون. ۱۰ تا سوره توحید خوندم و بقیه دعاهایی که بلد بود. بالاخره رسیدم. با اسنپ رفتم تا راه رو قشنگ یاد بگیرم. رفتم داخل و گفتم من میراحمدیم قرار بود از امروز بیام. با صندوقدار که یه خانوم بود حرف زدم. اول از همه بهم یه ماسک داد.‌گفتم ماسک که زدم. گفت نه مشکی بزن که همه یه شکل باشیم. گفتم چشم. شروع کرد از همه چی گفتن. از سس‌ها و نوشابه ها شروع کرد و با سالاد سزار زدن به آموزشش خاتمه داد. 

قشنگ همه جا رو برام توضیح داد. از صندوق گرفته تا کانتر و پشت و فر و حتی ظرف شویی. یکی دیگه از خانوم‌ها هم اومد. پنجشنبه بود و خیلی شلوغ بود. من از بس تو دفتر حقوقی بیکار بودم و خسته شده بودم که خیلی روز اول کاری با اون همه سختی بهم خوش گذشت. اونجا غذا هارو بسته بندی می‌کردیم. سس میذاشتیم. با مشتری حرف می‌زدیم و غذا رو بهش میدادیم از دم کانتر. یه پیجر داشتیم که شماره فیش‌هارو پیج می‌کردیم تا مشتری بیاد غذاشو از کانتر تحویل بگیره. کانتر همون جایی هستش که شیشه نداره و با مشتری هم‌کلام میشی. من رسما اولین بار بود که انقدر وارد جمعیت میشدم و باید با مشتری ارتباط برقرار می‌کردم.

من دختر آروم و ساکتی بودم. اصلا با کسی حرف نمی‌زدم. اونجا بهم میگفتن خانم احمدی تا راحت تر باشه. شب اول خیلی عالی گذشت اخر هم سرپست مجموعه گفت چطور بود کار گفتم‌عالی بود شما راضی بودین؟ اون هم گفت خیلی عالی بودین. من فرز بودم اصلا از بی حوصلگی و شل و ول بودن بدم میومد. همش منتظر بودم فیش بیاد و تحویل بدم همین رو خیلی دوس داشتم. کار زیاد باعث میشد که گذر زمان یادم بره. من دم کانتر وایمیستادم. اصلا هم اجازه نشستن نداشتیم یعنی صندلی ای نبود برای نشستن. صندوق و سرپرست روی صندلی بودن. بعدش من کنارشون ایستاده و اون یکی همکار خانومم که سالاد میزد و کمکی بود کنارم بود. من بهش خیلی احترام میذاشتم چون از نظر خودم قدیمی تر بود و باید حرمتش رو حفظ میکردم هم اینکه بهم ریزه کاری هارو یاد داده بود. خلاصه پشت سرمون ظرف شویی و فر و برش کار و اشپز‌ها بودن. اینم بگم نیلز یه فست فود بود که با پیتزاهاش معروف بود یعنی کلا یه پیتزایی بود و فقط پیش غذا و پیتزا و هات داگ تو منو بود. 

اون شب تا ۱۲ سرکار بودم و خیلی شلوغ بود. ساعت ۱۲ چون شب اولم بود گفتن برم و من غذامو که یه ساندویچ بود و یادم نمیاد چی بود اسنپ گرفتم و رفتم‌خونه….

خوشحال بودم چون هیجان داشت.

رسما از ۷صبح تا ۱۲ شب سرکار بودم…

اون شب خستگی حس نکردم اما فردا صبحش داستان تازه شروع شد😄✋️ 

ادامه داره…

نمی‌دانم آن کسانی که ادعا می‌کنند همه‌ی اینها کار خودشان است روز قیامت چگونه می‌خواهند جواب خانواده‌های شهدا را بدهند. برای لیسیدن تهِ کاسه‌ی آنور آبی‌ها به هموطن خودشان رحم نمی‌کنند. چه بی رحمانه حرف می‌زنند. شعار می‌دهند. به خاطر چقدر خدایتان را به شیطان فروختید؟؟؟
وجدان‌های به خواب رفته تا کی؟

امروز می‌خواهم کتاب آرام جان را برایتان معرفی کنم. از قلم روان نویسنده و زیبایی کتاب بگذریم. همین که کتاب را نتوانی زمین بگذاری و ادامه بدهی خودش نکته‌ی بزرگی‌ست. روایت کتاب از زبان مادر شهید محمد حسین حدادیان است. مادر مهربانی که مثل یک فرشته دور بچه‌هایش می‌چرخید. از کودکی تا خانه‌داری و فرزند‌داری‌اش رنگ و بوی خدا را داشت. کتاب بسیار خوبی‌ست. مخصوصا اوایل کتاب خیلی درست و قشنگ شروع شده و قشنگ هیجان را درونم احساس می‌کردم. زندگی مادر شهید هم خیلی پر فراز و نشیب بوده و همین باعث می‌شود که کتاب خسته‌ات نکند و هی دنبال ادامه باشی.

خواندن این کتاب دوباره مرا یاد این ایام و اغتششات خیابانی انداخت. شهید از هفت سالگی بسیجی و در دوره‌ای مدافع حرم حضرت زینب هم بوده است. در سال 96 به صورت داوطلبانه برای مقابله با اشرار و آشوب‌گران دراویش وارد میدان ‌می‌شود. اما مثل علی اکبر امام حسین علیه السلام شهید می‌شود.

نکاتی که مادر شهید از ایشان در کتاب می‌گوید قشنگ و خواندنی‌ست. 

پیشنهاد می‌کنم مطالعه کنید.

دیروز که داشتم کتاب شنود را می‌خواندم. یک نکته‌ی دیگری ذهنم را به خودش مشغول کرد. 

همه چیز در پیشگاه خداوند دقیق است و هیچ عمل ناپسندی بی جواب نمی‌ماند. خیلی جمله‌ی سنگینی ست. یعنی اینکه حتی براساس شنیده‌ها و یا دلایلی دیگر از ظالمی حمایت کند این کار او ظلم است و باید آن دنیا جوابگو باشد. 

مثل شیخ رجب علی خیاط که برای زیارت حضرت عبدالعظیم به شهر ری رفته بود. ایشان از آسفالت شدن اطراف حرم احساس رضایت و تعریف کرد. همان موقع در قلبش احساس تاریکی کرد. به او گفتند که رضاخان ظالم، خانه‌های زیادی را مصادره کرد و به مردم این منطقه ظلم کرد تا اینجا را آسفالت کند. نباید از ظالم تعریف کنی.

اگر دقیق به این موضوع فکر کنید می‌فهمید که چقدر در روزمره ما با چیز‌های مهمی در ارتباط هستیم و نمی‌دانیم که داریم عمل ناپسندی را انجام می‌دهیم. 

این ایام اغتشاشات که دیگر همه‌ی این‌هایی که گفتم قشنگ مشاهده شد. هشتگ مهسا امینی، زن زندگی آزادی و … که این روزها همه دیدیم.

اما کمی دقیق‌تر نگاه کنیم می‌توانیم این موضوع را در مسائل دیگر هم ببینیم. یک نگاه، یک کار ناخواسته. یک شوخی بی دلیل همه‌ی اینها زمینه‌‌ای می‌شود تا ما از آنچه که می‌خواهیم دور شویم. شاید با یک کار عمل خیرمان از نامه اعمالمان پاک شود. و آن لحظه افسوس بخوریم که چرا آن کار را انجام دادیم.

وَأَنذِرهُم یَومَ الحَسرَةِ إِذ قُضِیَ الأَمرُ وَهُم فی غَفلَةٍ وَهُم لا یُؤمِنونَ

آنان را از روز حسرت  که برای همه مایه تأسف است‌ بترسان، در آن هنگام که همه چیز پایان می‌یابد! و آنها در غفلتند و ایمان نمی‌آورند!

سوره مریم39

ما هرروز که چشم‌ باز می‌کنیم به صورت محاوره سخن می‌گوییم.‌ یعنی از کودکی همان‌طور که آموختیم سخن می‌گوییم‌. در شهرها‌ی مختلف محاوره‌ی هرکس مختص به همان منطقه است. مثل لهجه‌های خودمان.

در گام اول نوشتن، ما دیگر با محاوره سر و کار نداریم.

یکی از نکات اولیه در نویسندگی پرهیز از محاوره‌نویسی است. 

ما نمی‌گوییم که حتما نباید محاوره نوشت. گاهی اوقات زبان محاوره صمیمیت بیشتری به همراه دارد و یا نقل قول از کسی‌ است ویا برای دیالوگ‌های طنز به کار می‌رود که اتفاقا در این موارد شاید نوشته‌ی شما را جذاب کند. بحث ما این است که بدانیم نسبت به آن نوشته زبان معیار درستی را انتخاب کنیم.