عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

یک‌ سالی می‌شود که نیمی از کتابخانه خانه‌مان را کتاب‌های شهدای مدافع‌حرم نشر روایت فتح، پر کرده است. راستش را بخواهید هرچقدر هم این کتاب‌ها را بخوانم باز برایم جذابیت دارد. زندگی هر یک از این شهدا برایم درسی ست که دریای معرفت را به رویم گشوده است.
شاید همه شما اسم شهید عبدلله باقری
یا همان بادیگارد جناب اقای احمدی‌نژاد را شنیده باشید که در سوریه شهید شده ‌است. اما شناختن این شهید بزرگوار با همین یک خط کافی نیست. کتاب بادیگارد روایتی از حرف‌ها و خاطرات ریز و درشت نشنیده از این شهید بزرگوار است که از زبان مادر، همسر، برادر و دوستان این شهید روایت شده است تا ما با شخصیت و زندگانی این شهید از نزدیک آشنا شویم.
بخواهم به طور کلی برایتان از این کتاب بگویم همین یک جمله کافی ست، عبدالله خود خود واقعیش بود. سعی داشت فقط و فقط خدا از او راضی باشد. سعی داشت اگر مسئولیتی را برعهده می‌گیرد به بهترین شکل از پس آن بر بیاید تا خدا از او راضی باشد .
شهید عبدلله باقری به خاطر عقاید و ایمانش از همسر و دخترانش گذشت تا محافظ حرم شود.
کاش می‌شد همه ما در هر پست و مقامی که هستیم و یا همین خانواده، مسئولیت‌هایمان را به درستی انجام بدهیم.
ان‌شالله همه‌ما پیرو راه شهدا باشیم.

کتابی بسیار خواندنی و گیرا که دغدغه‌های یک جوان دهه هفتادی را بازگو می‌کند. این کتاب از آرمان‌های جوانی به نام سید مصطفی موسوی می‌گوید که سه روز بعد از تولد‌20 سالگی‌اش به شهادت می‌رسد.
مطالعه این کتاب خالی از لطف نیست.

کتاب بیست سال و سه روز بعد
نویسنده: سمانه خاکبازان
نشر: روایت فتح

کتاب زیباتر از نسرین کتابی با قلمی ساده، روان و دلنشین است. این کتاب، زندگی دختری را روایت می‌کند که خدا اورا بعد از فوت چهار فرزند، به پدر و مادرش هدیه می‌دهد. به برکت وجود رقیه زندگی خانواده روز به روز بهتر می‌شود. رقیه ته‌تغاری و عزیزدردانه‌‌ی همه بود. باهوش، زرنگ و درس‌خوان. از همان ابتدا زیبایی و هوش سرشارش به چشم همه آمده بود . دوره دبستان و راهنمایی را با معدل 20 گذراند. با ورود به دبیرستان، عقاید رقیه هم کم‌کم به سمت تعلیم امور دینی سوق پیدا کرد. دیگر علاقه‌ای به دانشگاه و کنکور نداشت. همه اورا در لباس پزشکی تصور می‌کردند، اما او یک‌باره تصمیمش را عوض کرد. با راضی کردن خانواده‌اش به حوزه‌علمیه وارد شد و زندگی‌اش رنگ و روی دیگری به خود گرفت.
در این بین رقیه تصمیماتی برای زندگی‌اش می‌گیرد که قابل پیش‌بینی نیست. پس پیشنهاد می‌کنم که این کتاب را مطالعه کنید و لذتش را ببرید.

کتاب زیباتر از نسرین، زندگینامه داستانی شهیده رقیه رضایی لایه
نویسنده: سهیلا علوی‌زاده
نشر: روایت فقح

کتاب حیفا داستان زندگی دختری را روایت می‌کند که جاسوس اداره‌ی متساوای سازمان موساد است. او همراه با سه خواهر دیگرش دست به جنایت‌هایی می‌زند که از طرف رژیم صهیونیستی مامور به انجام آنها هستند. در این کتاب نویسنده وقایع‌هایی را شرح داده که بعضی مستند و بعضی با ذوق قلم نویسنده اضافه شده است.

همان‌طور که می‌دانید،کتاب‌های اقای پورجهرمی همه جذاب هستند و یکی از یکی بهتر. کتاب حیفا هم از آن دسته کتابی‌ست که زمین نمی‌گذاریش.

پس بخرید و مطالعش کنید.

کتاب حیفا

نویسنده: محمدرضا جهرمی‌پور

نشر:معارف

در بخشی از کتاب می‌خوانیم

«ادواردو یک مرد عادی نبود. او یک قدیس بود. شب‌ها از اتاقش صدای آواز زیبایی می‌آمد. به‌خصوص نیمه‌شب‌ها. بعضی شب‌ها که از دست کارلو دلخور بودم، می‌رفتم می‌نشستم پشت در اتاقش. به آوازش گوش می‌دادم. نمی‌فهمیدم چه می‌خواند. فقط دلم می‌خواست بنشینم و به آوازش گوش بدهم. یک شب که روزش از کارلو کتک خورده بودم، موقع آواز ادواردو گریه‌ام گرفت. یک‌موقع دیدم کنارم نشسته. پرسید که چرا گریه می‌کنم. فکر کردم بفهمد به آوازش گوش می‌کرده‌ام عصبانب می‌شود. زبانم بند آمده بود. دستم را گرفت و من را برد توی اتاقش. فقظ چندتا شمع روشن بود. یک کتاب هم روی تختش بود. برایش از کارلو گفتم. از این‌که خرج من و بچه‌مان را نمی‌دهد. فقط می‌رود این‌قدر می‌خورد که مست می‌افتد یک گوشه. تازه این بهترین حالتش است. چون اگر مست بیاید خانه، من را زیر کتک می‌گیرد. برایش گفتم که تنها دلخوشی‌ام همین است که شب‌ها بیایم و به اوازش گوش بدهم.» کتاب ادواردو

نویسنده: بهزاد دانشگر

نشر: به‌نشر

اول از اینکه می‌دونم خیلی وقته ننوشتم 😅 شما به بزرگی خودتون ببخشید خیلی سرم شلوغ بود و فرصت نبود بنویسم. از طرفی برای کلاس روایت نویسی هم دارم روایت یکی از  شغل هام رو می‌نویسم که درگیر اون بودم البته روایت شغلی زمانی رو می‌نویسم که منشی بودم. حالا تموم بشه اینجا هم میذارم بخونید چیزای جدید نوشتم توی اون😅

خب بریم برای ادامه خاطرات نیلز. تا روز مادر نوشته بودم که مادرم رو دعوت کردم و پدرم دلخور شده بود😅 خب همه‌ی حقوقم رفته بود برای اون روزی که مادرم رو دعوت کرده بودم🤣 روز پدر هم چون بابام ناراحت شده بود باید قطعا دعوتش می‌کردم که تبعیض نمی‌ذاشتم. قرار بر این شد روز پدر مادر و پدر و برادرم رو دعوت کنم نیلز. البته چون روز تعطیلی نیلز شلوغ بود مجبور شدم چند روز قبلش دعوت کنم. البته اینم بگم اصلا قبول نمی‌کردن بیان چون هزینه بر بود برای من.. اما من اصرار کردم و اومدن.

روز شنبه رو انتخاب کرده بودم که خلوت تر هستش. از روز قبلش هم به سوپروایزر گفته بودم که حواسش باشه و اون تایم جای من وایسه.

خلاصه تا خانوادم اومدن مهندس هم از راه رسید🙄😑 هیچی دیگه منم منضبط اصلا دلم نمی‌خواست تو تایم کاری برم پیش مهمونام😃 نشستم سر جام پیتزاهارو سفارش داده بودم داشت آماده می‌شد😃. رفتم خانوادم رو نشوندم روی یک میزی که رزرو کرده بودم و خوشامد گفتم و برگشتم سر جام😀 مهندس گفت چرا اومدی؟ گفتم خب کار دارم نمیرم پیش مهمونا😅 حالا از مهندس اصرار از من انکار که نه تایم کاری هستش و من نمیرم😀 آخر مهندس تهدیدم کرد گفت میری یا نه🤣🤣 منم گفتم چشم و کلی عذرخواهی کردم😃البته از خداشم بودااا کلی خرج کرده بودم اون شب..

خلاصه سالاد سزار و ۳تا پیتزا تک نفره سفارش دادم. و خوردیم و باز موند و بردن… دوتا عکس سلفی هم گرفتم اما پاک کردم چند وقت پیش…

شب خوبی بود. اما…..

اما رو نمیتونم بگم… اون شب همه از کار من خوششون اومده بود. وقتی برگشتم تو مغازه دوباره کلی عذرخواهی کردم… عذاب وجدان داشتم خب. مغازه خلوت بود اما من حساس بودم…

به پدرم دیگه هدیه ندادم همون شام اون شب هدیش بود…

از این به بعد بیان خاطرات یه طوری خاص میشه… 

قول میدم زودتر بنویسم..

نمی‌دانم اول من تورا پیدا کردم یا تو مرا.

اما میدانم اول من دوستت داشتم. وقتی از مدرسه برمی‌گشتم قبل از هرکاری به تو سر می‌زدم.

ایام تولدت‌هم مشغله‌ام زیادتر می‌شد.

کتاب حافظ گوشه‌ی کتاب‌خوانه‌‌ی مادرم را بر می‌داشتم و خاک رویش را با پارچه نمناکی پاک می‌کردم و شعرهایش را به یاد تو می‌خواندم.

می‌خواندم و انگشتم به یاد تو روی کیبورد سر می‌خورد و برایت می‌نوشت…

روزهایی که در تنهایی‌هایم تو مرهمم بودی…

هرگاه دلتنگت می‌شدم؛ نوای یا حسین در سرم می‌پیچید و مدام با خود می‌گفتم:”

منت خدارا که صاحبم حسین حتی میان جو مجازی رها نکرد”

عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام.

اربابم تولدت مبارک

امام حسین چند ساله از دستم ناراحته…

اینو احساس می‌کنم…😭

اما خودش میدونه من پشیمونم و…

اقا تورو به علی اکبرت منو ببر کربلا…

انشب دلم خیلی هوای شش گوشتو کرده…

عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

امروز چیزی پیش اومد که برگشتم به روزهای خیلی بدی… قلبم یک لحظه پر شد از دردای زیاد…

نمی‌دونم چطوری اون کسی که ناله‌ی من رو درآورد توقع بی جا داشت…

یک لحظه یاد همه صبوری ها افتا م و بغض گلومو چنگ زد…

نمی‌خوام یک لحظه هم‌بهش فکر کنم.

نشستم موزیک‌هامو پاک کردم. موزیکایی که فقط باهاش اشک ریختم و ….

یک لحظه که هر پوشه رو پاک کردم، داشتم دق می‌کردم. فشاری که بهم وارد شد منو برو به اون روزهای سختی که تحمل کردم…

لعنت به اون کسی که دوباره منو برد به این حال و هوا…

خدایا جز تو پناهی ندارم.

شکرت که هستی

این عکس هم بمونه برای یادگار. تا یادم نره روزای سخت فقط من بودم و خدا و یه گوشی با کلی موزیک…

امروز که همراه دخترم روی زمین برفی راه رفتیم. چقدر دلم‌ برای حال و هوای دوران مدرسه تنگ شد.

کله‌ی صبح بیدار می‌شدم و هول‌هولکی نان پنیر چایی می‌خوردم و به سمت مدرسه حرکت می‌کردم.
همیشه اولین نفر بودم که توی کوچه‌ می‌رسید. اسم این کوچه‌ی برفی را به‌خاطر پیرمردی که توی بقالی نقلی‌اش هله‌هوله می‌فروخت، کوچه حاج آبادی گذاشته بودیم. آن پیرمرد به لواشک‌های 10تومانی و قره‌قوروت‌هایش معروف بود.

رد پاهایم توی حجم برف فرو می‌رفت و هر چند تا که قدم برمی‌داشتم، برمی‌گشتم و به آن‌ها نگاه می‌کردم.
همه‌ی‌ زیبایی‌این کوچه با درختان توتی که با برف‌ مزین شده بودند دیدنی بود. دقیقا مثل توصیفات آن‌شرلی از گرین گِیبلز.

با شیب کوچه‌ی بعدی، همه‌ی لحظات خوش کوچه حاج‌آبادی از خاطرم بیرون می‌رفت. با سلام و صلوات از کوچه رد می‌شدم. گاهی یکی دونفر هم گوشه‌ی کاپشنم را می‌گرفتند تا لیز نخورند. یادش بخیر جان حداقل 10نفر را با همین کاپشن نجات دادم.

حالا که دوباره گوله‌ی برف را توی دستانم می‌گیرم، دلم‌می‌خواهد به آن روزها برگردم. با خوشحالی چکمه‌ی مشکی‌ام را بپوشم، هدبندم را به پیشانی‌ بچسبانم و با دماغ قندیل بسته به مدرسه بروم. تا معلم بیاید، دست‌کش‌هایم را روی شوفاژ خشک کنم و واژگان انتهای کتاب فارسی را حفظ کنم.

دلم حتی برای قرائت قرآن صبح‌گاهی مدرسه که در زمان سرما توی سالن می‌خواندم هم تنگ شده است. به انتهای سالن خیره می‌شدم و 10 آیه‌ی سوره‌ی واقعه را با عشق از بر می‌خواندم.
چقدر همه‌چیز زود می‌گذرد. کاش آن‌روزها هم می‌دانستم که باید قدر لحظات زندگی را دانست .

عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام