عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

167898447382b0f9c6945246451c9eb5a50ae843fc.mp4

یه خاطره بگم از کوفته تبریزی😄

تو نیلز که کار می‌کردم نهار و شام اونجا بودم تب. یه روز مادرم گفت که کوفته درست کرده و برام آورد. گذاشتم تو فر داغ شد و اونجا با همکارام خوردم. یادش بخیر خیلی چسبید😄

اینم نحوه‌ی آماده سازی کوفته مامانم😄

“نماز حضرت زهرا لحظه تحویل سال”

☀️مومنین ! از حضرت زهرا سلام الله علیها عیدی بگیرید ☀️

 حضرت ایة الله توکل (حفظه الله) یکی از علمای قم میفرمودند : اگر لحظه تحویل سال دو رکعت نماز حضرت زهرا (سلام الله علیها ) خوانده شود (بطوریکه در (لحظه تحویل در نماز باشیم ))

.آن سال ؛به عنایت حضرت( علیها السلام) سالی عجیب خواهد بود ازنظر رزقهای معنوی ومادی …..☀️

نماز حضرت زهرا (سلام الله علیها) دو رکعت است :رکعت اول یک حمد وصدمرتبه سوره قدر ورکعت دوم یک حمد وصد مرتبه سوره توحید بعداز نماز دعای زیر را بخوانید

سُبْحَانَ ذِی الْعِزِّ الشَّامِخِ الْمُنِیفِ‏ سُبْحَانَ ذِی الْجَلاَلِ الْبَاذِخِ الْعَظِیمِ‏ سُبْحَانَ ذِی الْمُلْکِ الْفَاخِرِ الْقَدِیمِ‏ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْبَهْجَةَ وَ الْجَمَالَ‏ سُبْحَانَ مَنْ تَرَدَّى بِالنُّورِ وَ الْوَقَارِ سُبْحَانَ مَنْ یَرَى أَثَرَ النَّمْلِ فِی الصَّفَا سُبْحَانَ مَنْ یَرَى وَقْعَ الطَّیْرِ فِی الْهَوَاءِ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ هَکَذَا لاَ هَکَذَا غَیْرُهُ‏

منزه است خداى صاحب عزت و مقام بلند منزه است خداى صاحب جلال و کبریایى و عظمت منزه است خداى صاحب ملک فاخر ازلى منزه است خدایى که لباس حسن و جمال به قامت خود آراسته منزه است خدایى که رداى - نور وقار در بر دارد منزه است خدایى که اثر پاى مورچه را در سنگ سخت سیاه مى ‏بیند منزه است خدایى که خط سیر مرغ را در هوا مى‏ بیند منزه است خدایى که تنها او بدین کمال است و غیر وى داراى این کمال نیست.

تقریبا نیم ساعت طول میکشد ده دقیقه مانده به تحویل سال شروع شود که در لحظه تحویل در نماز باشد ؛ نشسته هم میشود خواند ☀️

تمرین جلسه 7 نویسندگی خلاق که اینجا میذارمش به یادگار… موضوع این بود یه روزی رو که خیلی تاثیرگذار بود بنویسیم…

اصلا دوست ندارم به آن روز فکر کنم. وقتی چشمانم را می‌بندم و برای لحظاتی آن روز را به یاد می‌آورم. تمام تنم گر می‌‌گیرد و عرق سردی روی پیشانی‌‌ام جا خشک می‌کند. حالا هم حس کسی را دارم که استخوان‌هایش خُرد شده است و مثل ژله‌‌ی شُل‌و‌ ول توی کاسه لَق می‌زند.

از عزیزترین کسانم؛ هیچ‌وقت انتظار نداشتم که بعد از چهارروز عذرم را بخواهند. سخت و جانکاه بود‌. غرور نداشته‌ام لگدمال شد. حس کسی را داشتم که دیگر هیچ‌کسی را ندارد. با تمام قوایی که در آن 25سال جمع کرده بودم به چشمانم التماس کردم که نبارَد. خداراشکر که برای اولین‌بار حرفم‌را گوش دادند و نباریدند اما به جایش تمام تنم، تمام وجودم بی‌صدا شکست. مثل آبی که روی زمین می‌ریزد من هم بی‌محابا ریختم. انگار تمام تنم را با شمشیر تیزی سلاخی می کردند.

دوزانو رو‌به‌روی مادرم نشسته بودم. چشم‌ در چشم نگاهش می‌کردم. به محض اینکه تلاقی چشمان‌مان رخ داد، او حرفش را شروع کرد. مثل میت نگاهش می‌کردم. سرم انقدر سنگین بود که ناخواسته به سمت پایین مایل شد. گاهی فقط از روی اجبار سری به نشانه‌ی تاکید تکان می‌دادم.

بغض بیخ گلویم را چنگ می‌زد و چشمانم از غم در حال انفجار بود، اما باید تحمل می‌کردم. هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی مجبور باشم اینگونه سرافکنده به گل‌های قالی‌ خانه‌ی مادرم چشم بدوزم و خداخدا کنم که زمان متوقف شود و من توی زمین آب شوم. 

حرف‌های مادرم تمام شد. با صدایی که از ازدیاد غم دورگه شده بود، گلویم را صاف کردم و برای لحظاتی نگاهش کردم و گفتم:” میدونم، شما راست می‌گید" 

سریع شال‌‌وکلاه کردم و به سمت محل کارم حرکت کردم. انقدر توی سرم هَروله بود که نفهمیدم چگونه زمان حرکت کرد و ساعت پنج شد. با صدای دیلینگ‌ گوشی‌ام به خود آمدم. پیامی از سوی مادرم آمده بود. پیام را باز کردم. یکهو تمام بدنم سرد شد. دستانم می‌لرزید. امواجِ مواجِ چشمانم، طوفانی شد و سونامی‌‌ای در چشمانم به‌ناگاه رُخ‌داد. قلب نداشته‌ام برای دقایقی از حرکت ایستاد و من انگار در عالمی دیگر سیر می‌کردم. یقینا این دوتا تار موی سفیدم همان لحظه سر از ریشه درآورد. به صندلی‌ مشکی‌ام تکیه دادم. دست چپم را پشت گردنم حایل کردم. مقنعه‌ی سورمه‌ای‌ام را روی چشمانم کشیدم.

غم‌نهفته‌ای که تا آن روز هنوز توی وجودم شکل نگرفته بود. با جرقه‌ای جوانه زد و رشد لحظه به لحظه‌اش را حس می‌کردم. آهی محزون که از درونم در حال جوشیدن بود نفسم را به شماره انداخته بود. باید جواب مادرم را می‌دادم. مقنعه‌ام را به عقب کشیدم و گوشی را بازحمت مقابل چشمانم قرار دادم. باشه‌ای را برای مادرم سِند کردم و گوشی را روی میز به حال خودش رها کردم.

نمی‌دانم چگونه ساعت هفت شد و من در آن دوساعت چه روزگاری را گذراندم. فقط می‌دانم با همکارانم خداحافظی کردم و چادرم را به سر کردم و به سمت خانه راه افتادم. باد پاییزی‌ای که می‌وزید، چادرم را به  پرواز درآورده بود. و روح و روان زخمی‌ من هم توی هوا تلوتلو می‌خورد. صدای لخ‌لخ کفش‌هایم را که روی زمین کشیده می‌شد می‌شندیم. از صبح چیزی نخورده بودم و نای راه رفتن نداشتم. 

به خانه رسیدم. کلید را توی قفل در چرخاندم و توی چهارچوب در، مثل بیدمجنون برای لحظاتی ایستادم. به همه‌ جای خانه نگاه کردم. کمی جلو آمدم و با دست چپم بدون آنکه برگردم در را به شدت بستم. کفش‌هایم را مقابل جاکفشی‌ نداشته‌ام درآوردم و وارد خانه شدم. گروپ‌گروپ صدای قلب شکسته‌‌ام را می‌شنیدم. صدای قُل‌قل جوشیدن حُزن را توی سینه‌ام احساس می‌کردم. به سمت دیوار رفتم و به آن تکیه دادم و روی زمین سُر خوردم. برای اولین‌بار بود که آنجا در آن ساعت؛ اولین ناله‌‌ی حزینم را سردادم. ناله از عمق جانم می‌جوشید. احساس می‌کردم زمین‌وزمان هم به حال من گریه می‌کنند. در و دیوار خانه به سمتم هجوم می‌آوردند. سکوت خانه و صدای هو‌هوی باد که به برگ‌های خشک توی حیاط می‌خورد همه‌ی اسباب ناراحتی‌ام را فراهم کرده بود. 

چادر عربی‌ خاکی‌‌ام را گوشه‌ای رها کردم و خودم را به آشپزخانه رساندم. با آب یخی که از توی شیر شُره می‌کرد، وضو گرفتم. سجاده‌ی سبزم را که گوشه‌اش سربند یاحسین قرمزی وصل کرده بودم را، رو به قبله پهن کردم. توان روضه‌خواندن را برای خود نداشتم. تصمیم گرفتم آن شب مهمان صدای گرم حاج مهدی سلحشور باشم. روضه را از توی گوشی‌ام پخش کردم و با شعر “میان خاک و خونی تو ای ماه جوونم” خودم را به جسم بی‌جان و اربا اربا حضرت علی‌اکبر سپردم. حالا یک سالی‌ست که او هوای من را دارد و هروقت به یاد آن روز بیفتم، آقا دست مرا می‌گیرد و آرامم می‌کند. همانا اوست مرهم دردهای نهفته‌ی توی سینه‌ام.

کتاب «اسم تو مصطفاست» راخواندم. حس و حال این کتاب را با کتاب‌های دیگر عوض نمی‌کنم. چقدر آرامش، لابه‌لای ورقه‌های این کتاب، روح و روانم را نوازش داد. خاطرات سمیه، همسر شهید مدافع حرم، مصطفی صدر‌زاده عمق جانم را طراوت داد. کتابی که تمام خاطرات و وابستگی یک زن را به همسرش نشان می‌دهد. لحظه به لحظه، دلهره و دلتنگی را می‌توان از خاطرات سمیه لمس کرد.
بعد از به دنیا آمدن دخترشان فاطمه، این دلتنگی و وابستگی دوچندان شد. بی‌قراری های فاطمه هم، به بی‌قراری‌های سمیه اضافه شد. تاب و توان سمیه در هربار سفر مصطفی به سوریه، کم‌تر می‌شد. جانش به جان مصطفی بند بود. فاطمه بابایی بود و در نبود پدر، دلتنگی امانش را می‌برید و مثل تبی در جان کوچکش نمایان می‌شد. اما هیچ‌یک از این‌ها نتوانست مصطفی را از ایمان و اهدافش دور کند.
عاشق خانواده‌اش بود، اما دغدغه‌اش بزرگ‌تر از این حرف‌ها بود. همیشه می‌گفت: مرد باید کارهای بزرگ و مردانه کند. سمیه هم به خاطر علاقه‌ای که به او داشت، هیچ وقت مانع پیشرفتش نشد.
فرزند دوم‌شان در راه بود، پزشکان گفتند که مشکل ذهنی خواهد داشت. مصطفی خوابی می‌بیند و به سمیه می‌گوید: خیالت راحت؛ پسرمان محمد علی سالم به دنیا می‌آید، اما باید یک روزی در راه خدا فدایش کنی.
روزها‌ گذشت و ماموریت‌های مصطفی گاهی به 70‌روز می‌رسید. 70 روز بی‌خبری برای سمیه کم نبود. بار آخر به مصطفی تشویقی دادند. او هم با خوشحالی دست زن و بچه‌اش را گرفت و راهی سوریه شدند. این سفر پر از خاطرات خوب و شیرین برایشان بود. فرماندهان مصطفی از او بسیار تعریف و تمجید می‌کردند و همین‌طور از صبوری سمیه تقدیر کردند و هدیه‌ای به او دادند. این سفر باعث شد که دل سمیه بعد از مدت‌ها نرم شود.
در حرم، هنگام زیارت نتوانست از حضرت زینب بخواهد که مصطفی را سالم برگرداند، خجالت کشید و چیزی از حضرت نخواست. این شد که برای بار اول و آخر سمیه کوله‌بار مصطفی را آماده کرد و مصطفی، راهی منطقه شد.
مصطفی می‌گفت؛ سمیه، تا تو راضی نباشی من شهید نمی‌شوم. اما این سفر آخر، گویی سمیه راضی شده بود. و مصطفی در حلب سوریه به فیض شهادت نائل شد.
دلتنگی لحظه‌ای آن‌ها را رها نمی‌کرد، اما سمیه دیگر صبورتر از قبل شده بود. روزی انقدر دلش می‌گیرد که از توی ماشین نگاهی به سنگ قبر مصطفی می‌کند و می‌گوید: مصطفی از امروز به بعد کار‌های مردانه‌ی تو به دوش من است اما تربیت فاطمه و محمدعلی با خودت، من از پس این کار بر نمی‌آیم. قطره اشکی از روی گونه‌هایش سر خورد و گفت: مصطفی، اگر هنوز حواست به ما هست، اگر هنوز کنارمان هستی، به خواب من که نمی‌‌آیی! لا‌اقل به خوابی یکی برو و این را به من بگو. بعد از آن چند نفر خواب مصطفی را می‌بینند؛ هرکدام‌ مصطفی را در حال انجام کاری می‌بینند که قبل از شهادتش، آن کارها را می‌کرده است. وقتی که خانه بود و با بچه‌ها بازی می‌کرد و یا وقتی که به خانه پدرزنش می‌رفت و با برادرزن‌هایش مشغول خوش و بش می‌شد.
و این‌گونه شد که مصطفی وجودش را به سمیه ثابت کرد و دل سمیه آرام گرفت.

کتاب اسم تو مصطفاست.
نویسنده: راضیه تجار
تعداد صفحات:272
نشر: روایت فتح

دیدار پس از غروب، روایتی ساده و دلنشین، از زبان همسر شهید مدافع حرم مهدی نوروزی است.
در این کتاب، از مردانگی‌هایی گفته می‌شود که فقط در جنگ و میدان نبرد خلاصه نمی‌شود بلکه همه مردانگی در مرکز خانواده مشاهده می‌شود. مردی که سایه به سایه همسر خود تکیه‌گاه اوست و نمی‌گذارد آب در دل خانواده‌اش تکان بخورد. مردی که همسرش را از عشق لبریز می‌کند و متقابلا همسرش جانش برای او در می‌رود و در کنارش، همه‌ی سختی‌ها و دوری‌ها را تحمل می‌کند و برای شهادت همسرش دعا می‌کند.
شهید مهدی نوروزی عاشق کربلا بود. این‌گونه شد که به سامرا رفت و مدافع حرم شد و در بیستم دی سال 93 به فیض شهادت نائل شد.
وقتی اسم سامرا را می‌شنوم، خود به خود منقلب می‌شوم و یاد گنبد و ضریحی که در حال بازسازی بود می‌افتم. خانه‌های متروکه‌ای که دیگر ساکنانی نداشت و خاک سرتاسر شهر را پوشانده بود و تنها زیبایی شهر همان گنبد طلایی بود که با داربست درحال بازسازی بود.
این کتاب عاشقانه‌های زیبایی را در لابه‌لای شجاعت و ایثار به خورد ما می‌دهد. حجم کتاب کم است و ارزش خواندن دارد.

کتاب دیدار پس از غروب
نویسنده: منصوره قنادیان
تعداد صفحات: 112

این‌بار کتاب 100 صفحه‌ای را در دست گرفتم که دلم از این رو به آن رو شد. کتاب شخصیتِ دختر جوانی را روایت می‌کند که همیشه در تلاش بود تا بهترین‌هارا برای خودش رقم بزند.
کتاب راضِ بابا خاطراتی از شهیده راضیه کشاورز را روایت می‌کند.
در این کتاب خاطرات از زبان چند نفر بازگو شده است و خاطرات در گذشته و حال در رفت و آمد است. این کتاب بسیار گیراست و خواندش احساسات را برمی‌انگیزد.
راضیه دختر پاک و معصومی که 16ساله بود، اما بزرگ‌ترین اتفاق زندگی‌اش را در همان 16سالگی‌اش تجربه کرد. طوری که اگر زندگی قبل از شهادتش را با الانش در یک ترازو می‌گذاشتند با هم برابری می‌کرد. همه‌ی کارهایش بوی خدا می‌داد. نسبت به هم‌کلاسی‌هایش احساس مسئولیت می‌کرد. علاقه‌ی زیادی داشت تا اسمش در قرعه‌کشی سفر حج، از طرف مدرسه دربیاید، اما در لحظات آخر اسم دوستش را هم در قرعه‌کشی می‌اندازد و از خدا می‌خواهد تا دوستش را بطلبد و به مکه برود و زندگی‌اش، بوی خدا را به خود بگیرد. و همان‌گونه‌ هم می‌شود.
راضیه کشاورز در سال 87 در کانون رهپویان وصال، حسینیه‌ی سید‌الشهدا شیراز به شهادت رسید.

این کتاب ارزش خواندن دارد مخصوصا برای دختران.

راضیه جان برایم افتخاری بود که با تو اشنا شدم. برایم دعا کن.

کتاب راضِ بابا
نویسنده:طاهره کوه‌کن
ناشر: نشر شهید کاظمی