عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

تا جایی که به خاطر دارم نزدیک یک سال و نیم بود که دستم به ورقه‌های نازک کتاب نخورده بود. خیلی مشتاق بودم که هرچه زودتر به خانه بروم و هدیه ی خواهرم را زودتر بخوانم. بسم الله گفتم و از مقدمه شروع کردم. از همان ابتدا گویی سمباده‌ای نَرم نرمَک روحم را صیقل می‌داد. بُراده‌ی های آزاردهنده‌ای که این مدت به روحم چسبیده بودند، آهسته آهسته از من جدا می‌شد. سبک شدن را احساس می‌کردم. کلمات رفته رفته به درونم نفوذ کرد. جوانه‌های حروف کنار هم چیده می‌شدند و غنچه‌ی کلمات رایحه‌ی خوشبویی را در جانم پُر کرد. انگار دوباره متولد شدم. چقدر دلتنگ این حال و احوالم بودم. کتاب در دست بگیرم و از این دنیا رخت ببندم و توی خاطرات پرواز کنم‌.
می‌دانم که کتاب‌ها قبل از آنکه به سراغشان برویم آنها مارا فرا می‌خوانند. به زبان‌دیگر شاید رزق‌مان باشد. چه رزق خوبی نصیبم شده بود. کتاب تنها گریه کن خاطرات مادر شهید محمد معماریان از صفحه‌ی اول تا صفحات آخر که عکس‌های خانوادگی‌شان بود لذت بردم. شیرزنی با ایمان که تا جایی که توان داشت برای رضای خدا و اسلام تلاش می‌کرد. دوست ندارم با گفتن مختصری از کتاب شیرینی خواندنش را از مخاطب بگیرم و داستان را لو بدهم؛ فقط همین را می‌گویم که این کتاب از توکل واقعی یک زن ایرانی به خدا می‌نویسد که معنای واقعی زن زندگی، آزادی را چشیده است. 100 درصد پیشنهاد می‌کنم مطالعه‌اش کنید و لذت ببرید و بخندید و گریه کنید.