عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

سلام به همه طرفداران خانم کاپوچینو😃
من برگشتم با روایت‌هایی از سفر یزد و همایش فعالان فضای مجازی و اختتامیه همایش سبک زندگی دینی به روایت زن مسلمان یا همون #روایت_زن_مسلمان

1️⃣ قسمت اول
بعد از اینکه داوران همایش اسامی برگزیدگان را تحویلم دادند شروع کردم تک‌تک به همه زنگ زدم. کلمات تکراری می‌گفتم و آن‌ها همه بدون شک می‌گفتند واقعا؟؟؟ 😄 من فقط باید 100بار قسم و ایه می‌خوردم که بله برگزیده شدید😄
خلاصه مهتایی که در عمرش زیاد اهل تلفن کردن و مکالمه صوتی نبود در آن روز از صبح تا شب گوشی دستش بود و با برگزیدگان تماس می‌گرفت. اصلا خودم هم هنوز مات و مبهوت ماندم که چطور این همه در یک روز حرف زدم🤣

خلاصه بعد از امدن و نیامدن عده‌ای و بعد از کلی اسم دادن و اسم خط خوردن راهی یزد شدیم.
چند لقمه نان و پنیر درست کردم و فلاکس چای هم‌برداشتیم و زدیم به جاده. توی ماشین صبحانه را زدیم بر بدن و از گرمای هوا لذت بردیم😄 دست همسرم درد نکند که تا یزد کولر ماشین را روشن گذاشت و نذاشت که اب پز بشویم🤣 همین‌طور که از تصویر مشخص است جاده بی آب و علف بود. هرچی کامیون و تریلی بود جاده را پر کرده بود.
عوارضی قم ایستادیم تا همسرم چرتی بزند. من هم با بچه‌ها پیاده شدم و رفتیم یک کاپوچینو خوردیم تا خواب از سرمان بپرد.
هر 10 کیلومتری که می‌رفتیم همسرم از جاده‌ی بد اصفهان به یزد می‌نالید🤣
خلاصه مسیر اصفهان به یزد را با صدای گویندگان رادیو گذراندیم.
چشمم به امپر بنزین بود که به همسرم گفتم: بنزین نمی‌زنی؟؟ او هم که مدام از پمپ بنزین ها می‌گذشت گفت:"نه میبینی که چقدر پمپ بنزین هست توی جاده” خلاصه تا 75کیلومتری یزد رفتیم که دیگر بنزینی نداشتیم😄 شروع کردم صلوات فرستادن و قران خواندن. دیگر کولر هم خاموش شد و ما پختیم🤣

حالا ترافیک هم به گرما اضافه شد…
کارد میزدی صدای شوهرم در نمی‌امد🤣

بالاخره با پرس و جو به پمپ بنزین رسیدیم و باک ماشین را پر کردیم. توی پمپ بنزین بودم که اقای نقیب تماس گرفت. امار تعداد مهمان‌هارا برای نهار می‌خواست. به نرجس زنگ زدم و تعداد را به اقای نقیب اعلام کردم. طفلی پسر نرجس گرسنه بود. تا رسیدیم از ماشین پیاده شدم و رفتم پذیرش….

قسمت دوم رو کی بذارم بچه‌ها؟😄

#به_قلم_خودم
#تولیدی
#همایش_فعالان_فضای_مجازی یزد

دیشب به اتفاق خانواده تصمیم گرفتیم فیلم سینمایی دسته دختران را تماشا کنیم. با تعریفاتی که شنیده بودم خیلی مشتاق بودم که فیلم را تماشا کنم.
اما از همان ابتدای فیلم دکمه‌ی ریزبینی و نکته سنجی‌ام چشمک زد و تا اخر فیلم فقط در حال تحلیل بودم و نچ‌نچ‌می‌کردم.

همان‌طور که از پوستر فیلم مشخص است شخصیت‌‌های اصلی فیلم 5 خانم بودند. شخصیت اصلی خانم کمایی (نیکی کریمی) که دوتا از فرزندانش را در اتش‌سوزی و بمباران از دست داده بود. این شخصیت پر از ناامیدی بود. در اواسط فیلم متوجه شدم حتی همسرش را هم ترک کرده. این خانم بقیه دختران را دور هم‌جمع می‌کند تا کاری پیش ببرند.

در کنار همه‌ی این‌ها ما با شخصیت‌های نامتقارن هر یک از این خانم‌ها رو به رو بودیم. از سمت چپ وجیهه یک خانم چادری و متعصب که به همه امر و نهی می‌کرد. همین امر و نهی های او باعث شد شخصیت سیمین ( دومی از سمت چپ) به خاطر موهایش که از روسری بیرون زده بود و همیشه وجیهه به او تذکر می‌داد موهایش را از ته بتراشد. در انتهای فیلم حتی این دختر چفیه را از روی سرش بر میدارد و به پای یکی از رزمنده‌ها می‌بندد تا خون روزی‌اش کم شود. رزمنده ای که در تمام فیلم ترسو و بزدل نشانش دادند.

(این‌جای فیلم واقعا اصلا نتونستم درک کنم که چرا باید حجاب از سرش برداره به خاطره خون ریزی… قطعا رزمنده‌ها برای حفط ناموس رفتند جنگیدند. اما پسره فقط یه رف داشت به سر کچل دختره نگاه می‌کرد بعد کلاهش رو داد سر کنه اما مگه اون کله کچل از جلو صورت من کنار رفت. حتی دخترم می‌گفت مامان این مگه دختر نبود چرا روسری دراورد. منم گفتم پسره🤐)

وجیهه در تمام فیلم جادر به سر دارد و امر و نهی می‌کند اما در خلوت خود سیگار می‌کشد و موزیک گوش می‌دهد.😐

از سمت راست دختری که از ابتدای فیلم لحن و دیالوگ‌هایش بو دار بود. به برادرش که شهید شده بود لفظ شهید نداد و اورا کشته شده خطاب کرد و تا اخر فیلم شخصیت درست و حسابی نداشت.

فرشته دکتری که در یک خانه‌ی بزرگ زندگی می‌کرد که مشروبات الکلی گویا مصرف می‌کردند و به خاطر نامزدش با این دسته همراه می‌شود.

این فیلم به جای اینکه قدرت و اقتدار جنگ و دفاع مقدس را نشان بدهد بالعکس ناامیدی، ترس و هرچه بدی بود را از جنگ نشان مخاطب می‌داد.

دیالوگ‌ها همه بودار و به نظرم اصلا ارزش دیدن نداشت.

حیف پول بیت المال که برای این فیلم خرج شد و کارگردانی که لیاقت نداشت.

اخر فیلم سیمین می‌گفت که حیف این پسر که مرد و حیف مادرش…
این رو خطاب به کسی می‌گفت که از جونش مایه گذاشت تا ان ها زنده بمانند.
واقعا بعد دیدن این فیلم اعصاب خوردی فقط داشت…

اصلا نبینید…

#به_قلم_خودم

وقتی ذهنم خیلی مشغول و پره حرفه میرم سراغ فتوشاپ…
هرچی باشه با یه طراحی از ذهنم‌میره بیرون…
یه زمانی فتوشاپ عشق اولم بود😄 الان کاپوچینو جاشو گرفته…😍

برای شهدا هرکاری کنیم کمه…
شهدا شرمنده‌ایم…

از روزمره‌های زندگی خسته شدی؟ تازه امتحانات تموم شده و دوست داری یه کتابی بخونی که خستگی رو از تنت بیرون کنه؟

پیشنهاد می‌کنم کتاب کتاب فصل رسیدن رو مطالعه کنی.

این کتاب زندگینامه داستانی شهیدمدافع حرم هادی طارمی را روایت می‌کند.
در فصل‌های اولیه کتاب به زندگی برادر شهید جواد طارمی پرداخته است و در ادامه زندگینامه خود شهید.

این شهید بزرگوار از محافظان سردار سلیمانی بوده است و در کنار ایشان به شهادت می‌رسد.
کتاب یک داستان خطی و واضح دارد. نویسنده توانسته بود به خوبی قلم بزند و در مواقع خاص احساست مارا به خوبی برانگیخته کند.

عاشق شخصیت مادرشهید شدم با اسم زیبایش مه‌پاره…
زنی صبور که با عشق فرزندانش را در راه اسلام تربیت کرد.

#به_قلم_خودم
#تولیدی
#معرفی_کتاب

پنجشنبه آخر سال 1401 هوا ابری بود و نم باران آسمان را زیبا‌تر کرده بود. دست بچه‌هارا گرفتم‌ و با اسنپ‌ خودم را رساندم به گلزار شهدای حصار برای سر زدن به شهدای روستای اورازان.

حس و حال خوبی داشتم، چون همیشه معتقدم که اگر به سمت شهدا قدمی برداریم، اول آن‌ها صدایمان زده‌اند. نشستم کنار مزارشان و با هرکدام حرف زدم و تشکر کردم که به من لیاقت دادند تا کنارشان باشم.

موقع خروج از گلزار شهدا به سنگ‌مزارشان نگاه کردم
و گفتم:《به همتون سر زدم اما مونده شهدایی که تو اورازان دفن هستن، برای من غیر ممکنه که برم اما شما راه رو برام باز کنید》

حالا 3ماه از آن روز می‌گذرد و من هفته پیش کنار مزار درحال تعمیر شهدای اورازان بودم. احساس کسی را داشتم که روی ابرها راه می‌‌رفت و نسیمی صورتم را نوازش می‌‌کرد.

اشک شوق روی گونه‌هایم می‌چکید و حالا روزهاست که دل‌خوش به همین عکس ساده‌ی مزار در حال تعمیرشان هستم.


#به_قلم_خودم
#دلتنگ_شهید_گمنام_اورازان
#تولیدی

می‌گفت چرا دیگه از خانم کاپوچینو نمی‌نویسی؟ یک جوابی برای اینکه مکالمه ناقص نماند تحویلش دادم، اما آن لحظه فکر کردم که واقعا خانم کاپوچینو کجاست؟

نور آفتاب مستقیم از پنجره‌ی هال خورده به حدقه‌ی چشمانم و در تلاش هستم که از دستش فرار کنم.
مدام سرم را به طرف چپ و راست خم می‌کنم.
به نوشتن در جیغ و داد عادت دارم. از اینکه به جایی خیره شوم و برای لحظاتی در فکر فرو بروم اِبایی ندارم.

داشتم لیوان‌های خشک‌شده را از آب‌چکان برمی‌داشتم و توی کابینت می‌گذاشتم که چشمم به کاپوچینوهای تلمبار شده ته کابینت افتاد.

انگار سال‌هاست کسی سراغشان نرفته است. بیخیال حجم ظرف‌های خشک‌شده شدم و رفتم سراغشان. یکی‌شان را برداشتم و به مارکش خیره شدم.
صدایش را شنیدم. اما صدایش صدای همیشه نبود… آهی کشید و گفت:《 چه عجب یادت اومد اینجا یه کاپوچینو هم داری که هرلحظه ارزو می‌کنه که بیای و بهش سر بزنی》

شاید فکر کنید مثل همیشه کتری را به برق زدم تا آب جوش بیاید و به سراغ خانم کاموچینو بروم. اما اینبار دوباره کاموچینو را پرت کردم ته کابینت و حتی صندل‌هایم را خم از پا در نیاوردم و ولو شدم روی مبل. هنوز نور آفتاب توی چشمانم می‌رقصد. با این تفاوت که به‌جای صدای جیغ، صدای بع بع کارتون بره ناقلا به گوشم می‌رسد.

گاهی حتی حوصله چرندیات خانم کاپوچینو را هم ندارم. به‌جهنم که ته کابینت خاک می‌خورد و از دستم ناراحت است. باید بداند که وابسته‌اش نیستم.
نمی‌دانم دلم برایش تنگ شده یا نه، اما می‌دانم که حوصله‌اش را ندارم.

انقدر کاپوچینو‌کاپوچینو کردم که زبانم به سقف دهانم چسبید. هوس کاپوچینو کردم. اما کاپوچینو امیرشکلات جهانشهر.
یکبار وسط تایم کاری موقع استراحتم رفتم و روی یک صندلی شیک و پیک نشستم و یک کاپوچینو و کیک سفارش دادم.

برخلاف میلم صدای موزیک توی کافه پخش شده بود. بوی دود سیگار دختر میز کناری کلافم کرده بود. اما خودم را سرگرم گوشی کردم. فنجان بزرگ گرد سفید را برداشتم و به شکلی که رویش نقش بسته بود نگاه کردم. با بی‌تفاوتی قاشق را برداشتم و هرچه نقش و نگار بود به هم زدم و یک قلپ کاپوچینو روانه‌ی دل بیتابم کردم.

کیکش هم یادم نمی‌آید شکلاتی بود یا نه اما تا اخر خوردمش که پولم حیف نشود. آخه همان یک کاپوچینو و کیک، پول یک نصف روز کاری‌ام بود. آن روزها به چه چیز‌هایی دقت می‌کردم، اما حالا کاپوچینو ته کابینت را هم دیگر نگاه نمی‌کنم.

راستش دوست ندارم خودم بروم و کاپوچینو درست کنم. دوست دارم‌خود خانم کاپوچینو برایم کاپوچینو بیاورد. آن هم در یک ماگ جدید و خوشکل.

شاید زمان این رسیده که به بازار بروم و یک ماگ جدید برای خانم کاپوچینو بخرم. اما خانم کاپوچینو که اهل این لوس بازی‌ها نیست. پس دردش چیست؟؟
نکند از مارک کاپوچینوهایش راضی نیست و یا دلش یک قهوه‌ساز گران قیمت می‌خواهد؟
این را هم‌فکر نکنم چون از اینکه خانه پر از وسایل شود بدش می‌آید و همیشه‌ی خدا باید اطرافش خلوت و ساده باشد.

خیره شده بودم به تلویزیون و به جنگ دیجیمون‌ها نگاه می‌کردم که یادم آمد وقتی که خانم کاپوچینو به این مرحله از بی‌حوصلگی می‌رسید می‌رفت گرین برگر و هرچه دلش می‌خواست می‌خورد و بعدش تا 3روز فقط صبحانه می‌خورد تا آن یک روز ناپرهیزی را جبران کند. اما می‌دانم که اشتها هم ندارد پس بهتر است ولخرجی نکنم و جیب شوهرم را خالی نکنم.

امان از دست خانم کاپوچینو که نمی‌دانم چه مرگ‌اش است.

برای اینکه از انتشار این پست پشیمان نشوم، برنمی‌گردم و دوباره نوشته‌هایم را نمی‌خوانم. امیدوارم غلط تایپی نداشته باشم که اصلا خانم کاپوچینو حوصله زنگ املا را ندارد.
اونی که پرسیده بود چرا از خانم کاپوچینو نمی‌نویسی بفرما این هم به عشق خودت تنها خواهرم…

#به_قلم_خودم
#مه_نوشت

بر امام مهربان خود پناه آورده‌ام

روز اول ماه رمضان 1401 مهندس سرزده به مغازه آمد. پچ‌پچ‌هایش را می‌شنیدم. یکی دو ساعت بعد از اینکه حساب و کتابش را کرد گفت:《 چون ماه رمضون شده 2 روز فست فود تعطیله》

اصلا دوست نداشتم‌ یک‌لحظه هم از کارم دور شوم. چون عقیده داشتم دل‌ِ شکسته با کار التیام می‌بخشد.

توی فکر بودم که این دوروز را کجا بروم که یادم آمد جز امام‌رضا پناه دیگری ندارم. گوشی را از زیر کانتر برداشتم و بلیط‌هارا چک کردم. بخت با من یار بود. برای 7صبح فردا بلیط قطار گرفتم.

آن شب تا اخر وقت توی فکر و خیال حرم بودم و تا فردا ساعت 7 صبح خواب به چشمانم نیامد.

سبک‌بار بودم. با شانه‌های افتاده‌ای که نشان از غم بزرگ دلم می‌داد، راهی دیار شاه خراسان شدم.

به در اصلی صحن حرم آزادی رسیدم. 3بار در زدم تا آقا به داخل دعوتم کند. اشکم که جاری شد احساس کردم اقا مرا به داخل تعارف کرده است.

برای لحظاتی سر جایم ایستادم. به گنبد طلایی خیره شدم و با گریه گفتم:

دامن آلوده و روی سیاه آورده ام
گرچه آهی در بساطم نیست آه آورده ام
هر که هستم هرکه بودم
بر کسی مربوط نیست…
بر امام مهربان خود پناه آورده‌ام…

#به_قلم_خودم
#عطر_رضوی
#روایت_زن_مسلمان
#تولیدی

روز اول کارم در یک دفتر املاک بود. از صبح ساعت 10 تا 7 شب باید پشست کامپیوتر‌های قدیمی با کیبوردهای برجسته‌ی بزرگ می‌نشستیم و اطلاعات موجر و مستاجر را وارد می‌کردیم. بعد از وارد کردن اطلاعات اگر املاک‌ها تاییدیه می‌دادند پیش‌کد را تبدیل به کد رهیگیری می‌کردیم.

4تا دختر بودیم توی یک دفتر 80‌متری با یک مدیری که خانمی 30 ساله بود. یک اکیپ دختر با سلیقه و ظاهر متفاوت.
روز اول که صدای اذان از مسجد نزدیک دفتر بلند شد، کارم را تعطیل کردم و وضو گرفتم.

سجاده را کنار میزم پهن کردم و تا خواستم قامت ببندم، مدیر دفتر که دختری امروزی بود، از چهارچوب در اتاق سرش را بیرون آورد و رو به من گفت:《چرا با چادر مشکی نماز می‌خونی؟؟ چادر نماز من زیر میز هستش با اون نماز بخون.》

بعد موهای لخت و پریشانش را پشت گوشش زد و خطاب به بقیه دخترا گفت:《 آخجون الان که میراحمدی تو دفتره دیگه نمازم قضا نمیشه》

از آن روز به بعد هروقت که می‌خواستم نماز بخوانم خانم یاوری هم وضو می‌گرفت.

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان

جلد دوم کتاب سلام‌ بر ابراهیم را خواندم. غبطه خوردم به حال و روز جوانی که همه‌‌ی کارهایش، بو و رنگ یاد خدا را می‌داد.
ابراهیم، یکه و تنها یک محل را صفا بخشیده بود و هیچ حرفی از خودش نمی‌زد و همیشه از رضای خدا می‌ گفت.
جوانان محل را از بلاتکلیفی و بی هدفی به سوی خدا، ورزش و سعادت دعوت می‌کرد.
مهربانی، ادب، ایمان و اخلاص در جانش نهادینه شده بود.

امثال ابراهیم‌، آن روز‌ها کم نبودند، جوانانی که همچون حضرت علی اکبر علیه‌السلام از پیشوا و امام خود پیروی کردند و مقابل ظلم ایستادند.

بخشی از کتاب، عجیب حال و هوای کربلا دارد، وقتی که در عملیات والفجر مقدماتی، بعد از 5 روز تشنگی و گرسنگی، جوانی به سراغ ابراهیم آمد و از او طلب آب کرد.
لحظه‌ای برایم تداعی شد، روز عاشورا زمانی که حضرت علی اکبر از میدان نبرد به سراغ پدرش رفت و فرمود:« العطش و قد قتلنی »
آری کربلایی دیگر در خاک فکه رخ داد، اما این‌بار، ابراهیم با دست پُر، همرزمانش را سیراب کرد.
همه آن جوانان و غیور مردان، از تمام داشته‌هایشان مایه گذاشتند و هیچ چیز مانع رشادتشان نبود.
اما چه غریبابه، گوشه‌ای از کانال کمیل پرپر شدند.

امروز، روز ابراهیم و همه آن جوانانی است که جوانیشان را خرج میهن و اعتقادشان کردند.
این جوانان آمدند و رفتند تا خدا ما را بندگان مخلصش آشنا کند.
ابراهیم گمنام است، اما در قطعه 26 شهدای گمنام بهشت زهرا سنگ مزار یادبودی دارد.
تنها خدا می‌داند که ابراهیم چند جوان را به سویش هدایت کرده است.
این کتاب را به عنوان هدیه تهیه کنید و بعد از خواندن، دست به دست بچرخانید، قطعا خواندن این کتاب برای هر جوانی خالی از لطف نیست.

ولادت باسعادت حضرت علی اکبر علیه‌السلام و روز جوان مبارک.

پ‌ن: عکس تولیدی است.

#به_قلم_خودم
#روز_جوان
#ولادت_حضرت_علی‌اکبر
#عکس_تولیدی
#معرفی_کتاب

سال اول طلبگی همه‌چیز برایم جالب بود. به‌خصوص جلسات فرهنگی روزهای دوشنبه که یکی از اساتید اخلاق برای‌مان سخنرانی می‌کرد. اول کلاس با پرسش تجزیه ترکیب شروع و اخر جلسه با چند خط روضه تمام می‌شد.
گاهی که ولادتی پیش رو داشتیم تئاتر هم اجرا می‌کردیم.

سرپرستی گروه تئاتر با من بود. به‌خاطر تجربه‌ای که در زمان نوجوانی کسب کرده بودم به راحتی می‌توانستم از پس سال‌بالایی‌ها بر بیایم.

در آن 5سالی که طلبه حوزه علمیه بودم حداقل 20 تئاتر مذهبی و مناسبتی اجرا کردیم.
آخرین تئاتری را که روی صحنه بردم عید غدیر سال 96 بود. مراسم عمومی بود و تعداد زیادی از خانم‌ها در جشن حضور داشتند.
آن سال اوج‌کارم‌ بود و پیشنهادهای کاری خوبی داشتم که در آن زمان که همیشه آرزویش را داشتم. اما پسرم را 2ماهه باردار بودم و شرایط جسمی اجازه نمی‌داد که دیگر تئاتری روی صحنه ببرم.

گذشت تا اینکه پسرم یک‌ساله شد. درس‌هارا کم‌کم پاس می‌کردم. دوباره به سمت تئاتر کشیده شدم. این‌بار به پیشنهاد یکی از دوستان با دختران راهنمایی و دبیرستانی شروع به فعالیت کردم.

برای دختران نوجوان جالب بود که یک دختر 22 ساله با دوتا بچه‌ی قد و نیم‌قد از آن طرف شهر بلند شود و به‌خاطر آن‌ها این همه مسیر را روزانه برود و برگردد.
روز اولی که مرا دیدند، تعجب از چشمانشان می‌بارید. خودم را معرفی کردم و تا شنیدند طلبه هستم جا خوردند.

از سوال‌هایشان فهمیدم که توقع داشتند که طلبه فقط باید نماز و قرآن بخواند. کم‌کم گاردی که نسبت به من گرفته بودند کم شد و شروع کردند به گفتن و خندیدن. حتی دیگر سوال‌هایی از حوزه و درس طلبگی هم می‌پرسیدند. برایشان جالب بود که یک طلبه تئاتر هم کار می‌کند.

سال‌ها از آن روزها می‌گذرد. امروز بعد از مدت‌ها دوباره مسیرم به آنجا افتاد. یکی از همان دختر‌ها را اتفاقی توی خیابان دیدم. پرید جلوی پایم و با شوق و ذوق بغلم کرد و گفت:《 خانم‌میراحمدی توروخدا دوباره بیاین باهامون تئاتر کار کنید》

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان

مشهد مقدس نایب‌الزیاره همه دوستان بودم❤️

8️⃣2️⃣ قسمت 28 #خاطرات_تبلیغ

تا رسیدیم توی اتاق در به صدا در آمد. احساس کردم کسی منتظر بود تا ما برسیم و به سراغمان بیاید. سید بلند شد و در را باز کرد. صدای طاهره‌خانم را شنیدم که برای استخاره آمده بود. سید برای نماز ظهر قول استخاره را داد و با طاهره‌خانم‌خداحافظی کرد.

هرچقدر می‌خواستم خوش‌بین باشم وقتی که چشمم به پشتی می‌خورد ناخواسته فکرم هزارجا می‌رفت.
دیدم اگر توی اتاق بمانم فایده‌ای ندارد از سید خداحافظی کردم و برای قرار روزانه‌ام با ننه مروارید راهی خانه‌اش شدم.

وارد کوچه که شدم بوی فطیر
مرا به دنبال خودش کشید. سرم را که بالا آوردم دم در خانه‌ی خاور‌خاله بودم. این مدت به فطیرهایش معتاد شده بودم. به‌خصوص فطیرهایی که داخلش سبزی محلی و اسفناج بود.

تا خواستم برگردم، در خانه باز شد. حسن‌اقا شوهر خاورخاله در را باز کرد. نتوانستم خودم را از دید نگاهش دور کنم برای همین مجبور شدم سلام‌ کنم. او هم فکر کرده بود که من آمدم پیش خاورخاله و قبل از اینکه جواب نه را از زبانم بشنود در خانه را با دستش هل داد و بلند گفت:《 خاور سیدخانم اومده》 بعد با دستش گوشه‌ی حیاط را نشان داد و گفت:《 خاور اونجاست پیش تنور داره نون می‌پزه》

با خجالت وارد خانه شدم. حسن‌آقا رفت. دم در یک لنگه پا مانده بودم. نمی‌دانستم خاورخاله را که دیدم چه بگویم. بین رفتن و برگشتن فقط یک قدم فاصله داشتم. دست خودم نبود بوی نان مرا به سمت اتاق کشید.

در زدم و وارد شدم. اتاق تاریکی که با نور افتاب روشن شده بود. دورتادور اتاق سیاه بود و کف اتاق یک تنور بزرگ قرار داشت. خاور خاله هم کنار تنور روی یک تُشک کوچک نشسته بود.

سرش را از توی تنور در آورد و گفت:《 خوش گلدین سید خانیم》 از سروصورت آردی خاورخاله خندم گرفته بود. با لبخند گفتم:《 نمی‌خواستم بیام اما پاهام منو کشوند اینجا》
چندتا نان خریدم و برگشتم سمت خانه ننه مروارید. این مدت دیگر ننه مروارید ننه تخم‌مرغی نبود. یکبار هم تخم‌مرغ نشکسته بود.‌

اوایل همه تعجب کرده بودند اما وقتی پرس‌وجو می‌کردند فهمیده بودند که من روزانه به ننه سر میزنم. اما چون می‌دانستند ما تا اخر ماه رمضان روستا هستیم نگران بعدش بودند. اما درد ننه‌مروارید فقط تنهایی‌اش بود.

دوتا فطیر گذاشتم توی سفره‌ی پارچه‌ای ننه‌مروارید و گفتم:《 ننه جان حدست درست بود من باردارم》
ننه گفت:《 پس برو از نقلی باجی یه تخم مرغ بگیر تا برات بشکنم》

بعد انقدر خندیدیم که جفت‌مان پخش زمین شدیم.  وسط خنده زد پشت دستش و گفت:《 نگا دختر چه‌کار می‌کنی تو با ادم. من پیرزن دارم شب ضربت اقا می‌خندم》 خنده‌اش را با گوشه‌ی روسری پنهان کرد. تسبیح تربتش را برداشت و شروع کرد به استغفار فرستادن.

دم اذان بلند شدم و برگشتم مسجد. داشتم سفره‌ی سفره‌ی افطار را می‌چیدم که دل و رودم بهم خورد و اولین‌نشانه‌ی بارداری‌ام نمایان شد.

دلم برای آن‌همه ساعتی که روزه‌ام را نگه‌داشته بودم سوخت. سیدرضا نگاه طلبکارانه‌ای انداخت و گفت:《 از فردا دیگه روزه نگیر》 تا آمدم مخالفت کنم به نشانه‌ی تحکم انگشت سبابه‌اش را بالا آورد و گفت:《 حرفی نباشه》

نشستم و یک دل سیر فطیر خوردم. سیدرضا گفت:《 به مادرم که زنگ زدم خبر بدم گفت تو زمان ویار از دست هرکسی چیزی رو که ویار داری بخوری بچه شبیه اون میشه. بعد خندید و گفت:《 واییی یعنی بچمون شبیه خاور خاله میشه؟》

  انقدر دم گوشم مسخره‌بازی درآورد که با عصانیت گفتم:《کوفتم شد هرچی خوردم پاشو برو مسجد تا حسابتو نرسیدم》 سید دوتا دستش را به نشانه‌ی تسلیم  بالا برد و گفت:《 امر، امر شماست قربان》

آن‌شب مراسم احیا به‌بهترین شکل برگزار شد. همه‌چیز ساده و خودمانی بود. به‌حال مردم روستا غبطه می‌خوردم. هرگوشه‌ی مسجد را که چشم می‌چرخاندی  خدا را را احساس می‌کردی…

ادامه دارد…

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان
#سفرنامه
#ماه_رمضان

2️⃣8️⃣ قسمت ۲۷  #خاطرات_تبلیغ

عمه را که دیدم پریدم بغلش و گفتم:《 عمه خبر خوش دارم برات》 خندید و گفت:《 بگو قیزیم چی شده؟》 خندیدم و گفتم:《 بذار اول هدیت رو بدم بعدش به خبر هم‌می‌رسیم》 چادر کادو پیچ شده را دستش دادم و پیشانی‌اش را بوسیدم. عمه از ذوق گریه می‌کرد و دعای خیر از زبانش نمی‌افتاد.

در گوشش گفتم:《دارم مامان می‌شم》بوسه بارانم کرد. رو کرد به سید رضا و گفت:《 اقا سید تبریک میگم. دیگه نباید خانمت رو اینور اونور ببری》 سید دستش را گذاشت روی چشمم و کمی خم شد و گفت:《 به روی چشمم》

دودل بودم جریان صبح را بگویم یا نه اما چون محرم‌تر از عمه کسی را نمی‌شناختم سفره‌ی دلم را برایش باز کردم. عمه بچه‌ی روستا بود و باتجربه قطعا از این‌جور کار‌ها سر در می‌آورد. تا قضیه را شنید پرسید:《 همیشه خونه رو تنها ول می‌کنید؟》

کمی فکر کردم و گفتم:《 نه اکثرا من نباشم سید هست. فقط دیشب که شمارو فرستادیم اتاق خالی بود》 کمی مکث کرد و گفت:《 زن باردار روحیش حساسه چون دیشب هم خواب‌های بد دیدی پس همش برای همون یکی دو ساعت بود که اتاق خالی بود. همین که سید ناخن‌هارو جمع کرد و برد بیرون و کاغذ سحر و جادو رو دور کرد خوبه. خدا خواست که زودتر بفهمید.》

بعد نیم‌نگاهی به سید انداخت و گفت:《 نگران نباشید تا زمانی که تو اون اتاق هستید روزانه با صدای بلند سوره‌ی جن رو بخونید》

بعد صورتش را نزدیکم کرد و در گوشم گفت:《 شب راه نیفتی این خونه به اون خونه زیر درختا راه بریا خوبیت نداره》ترس برم داشت اما خودم را نباختم.

خلاصه بعد از توصیه‌های عمه‌ راهی روستا شدیم. شب نوزدهم ماه رمضان بود و سیدرضا باید مراسم احیا را برگزار می‌کرد. سید به‌خاطر بی‌حرمتی به خانه‌ی خدا کمی دمق بود اما توی ماشین انقدر حرف زدم و از فرزند توراهی‌مان صحبت کردم که هم خودم آرام شدم و هم سیدرضا.

به روستا که رسیدیم به درخواست سید به کسی چیزی از ماجرای دیشب نگفتم. فقط خداراشکر می‌کردم که کسی اسمم را نمی‌دانست و همه سیدخانم صدایم می‌‌زدند.

تا توی اتاق رسیدیم در به صدا در آمد.

ادامه دارد…

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان
#تولیدی

چگونه یک شبه ثروتمند شویم؟

چند روز گذشته توجهم به یکی از تبلیغات فضای مجازی جلب شد. عنوانش این بود:” چگونه یک شبه ثروتمند شویم؟” با دیدن این عنوان هرکسی تحریک می‌شود که بداند چگونه باید یک شبه ثروتمند شود.

وارد صفحه که می‌شوید، با اطلاعاتی مواجه می‌شوید که شاید برایتان کمی عجیب و غریب باشد. نویسنده از هلال ماه کامل نوشته است که باعث جذب ثروت می‌شود. طبق توضیحاتش قرار بود که ماه ساعت یک‌بامداد درحالتی قرار بگیرد که نزدیک زمین است. در آن ساعت سرعت جذب و بالا رفتن ارتعاشات ذهنی بیشتر و باعث این می‌شد که زودتر به پول برسید. بعد از توضیحات هم تاکید کرده بود که باید خواسته‌هایتان را روی کاغذ بنویسید و فلا‌ن‌جا بگذارید تا ماه بعد ثروتمند شده باشید.

یاد ضرب المثلی افتادم؛ به تنبل گفتند: «برو به سایه»، گفت: «سایه خودش می آیه».
قناعت دیگر کم و بیش در خانواده‌ها دیده می‌شود، اما باید تلاش و کوشش را رها کرد و منتظر امواج ماورالطبیعی شد تا ثروت را جذب کند؟؟

از قدیم شنیدیم که می‌گویند:” قطره‌قطره جمع گردد وانگهی دریا شود.” این ضرب المثل را برای قناعت و صرفه‌جویی کردن به کار می برند؛ کسی که قناعت می‌کند قطره قطره بر مالش افزوده می شود.

قناعت کردن یعنی اینکه به چیزی که داری قانع باشی حتی اگر کم‌ وکاستی داشته باشد.
قناعت نقطه‌ی مقابل اسراف است. چیزی که در زندگی‌های امروزی کمتر دیده می‌شود.

برای مثال در یک مهمانی چندساعته سفره‌های رنگینی چیده می‌شود و نصف بیشتری از مواد غذایی دست نخورده باقی می‌ماند. علاوه بر این استفاده از ظروف یک‌بار مصرفی که برای راحتی خانم خانه استفاده می‌شود مزید بر علت است.

همین اسراف‌های بی‌‌مورد باعث می‌شود که از قناعت دور شویم؛ وقتی قناعتی وجود نداشته باشد و انسان رضایتی از قسمت و روزی زندگی‌اش نداشته باشد، به چیز‌هایی فکر می‌کند که آسان به دست بیاید.

یکی از این موارد تاثیر تبلیغات و عناوین جذاب شبکه‌های اجتماعی است. وقتی قانع نباشیم دنبال این هستیم که بدون متحمل‌شدن سختی به‌راحتی پول‌پارو کنیم.

در این بین فریب پیج‌هایی را می‌خوریم که روی نقطه ضعف ما دست گذاشته‌اند. این دیگر چسبیدن به خرافات و دروغ‌های فضای مجازی است.

گاهی افراد ساده‌ای هم پیدا می‌شوند که فریب این پیج‌ها و پیکیج‌های قدرت ذهن را می‌خورند. به خیال خودشان قرار است یک شبِ پولدار شوند، اما جز اتلاف وقت سود دیگری برایشان ندارد.

همین اواخر یکی همسر از بستگان، هیچ شغلی را مناسب خود نمی‌دید. صاحب‌خانه هم که از ندادن اجاره کفری شده بود، مجبورشان کرد که خانه را قبل موعد پس بدهند. حالا در اوج بی‌پولی و نداشتن سرپناه آن‌ هم در شهر غریب، زن خانه عزمش را جزم کرده بود که پیکیج‌های جذب ثروت و قدرت ذهن را از پیجی خریداری کند. این دیگر کمی غیرعقلانی است.

ما برای این‌که لذت قناعت را بچشیم باید از خودمان شروع کنیم. هر یک از اعضای خانواده اگر این تلاش را داشته باشند و مدیریت کنند قطعا برخی از این مشکلات از بین خواهد رفت.

اگر کمی از اسراف دور باشید و قناعت کنید نیمی از مشکلات اقتصادی هم از بین خواهد رفت. باید این را بدانید که هر یک از انسا‌‌ن‌ها در درجه اول مسئول اشتباهات خود هستند.

با تلاش می‌توانید، این قناعت را به نسل‌های بعدی بیاموزید و به این ترتیب قسمتی از مشکلات برطرف خواهد شد. قناعت لذت زندگی است.

اولین یادداشت رسانه‌ای من 😊 البته یکی از تمرینات کلاس اصول نگارش بود.

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان

2️⃣5️⃣ قسمت 25 #خاطرات_تبلیغ

به روستا که رسیدیم همه جا غرق سکوت بود. وارد خانه شدیم و چراغ را روشن کردم. عادت داشتم همیشه سنجاق روسری‌ام را کنار آینه بگذارم. آن شب از خستگی همه‌ی وسایلم را روی صندلی کنار پنجره گذاشتم و خوابیدم.

نیمه‌های شب با ترس از خواب پریدم. آن شب انقدر کابوس دیدم که از خیر خواب گذشتم و تا یک ساعت بعد نماز صبح بیدار ماندم و جزءها قرآنم را تمام کردم.

تا چشم‌هایم گرم شده بود. سید بیدار شد و شروع کرد به مرتب کردن اتاق مثل قوطی کبریت بود. برای اینکه پایم را لگد نکند از گوشه‌کنار اتاق روی نوک پاهایش رد می‌شد. اما پایش به گوشه‌ی پشتی گیر کرد و با صدای شَتَرق افتادنش از خواب پریدم.

داشتم چشمانم را می‌مالیدم که دیدم سیدرضا به کاغذی که در دست دارد خیره‌ شده است. پرسیدم:《 کله‌ی صبحی داری چی میخونی؟》

برگشت و نگاهم کرد. اما به‌جای چشمانش شاخی که روی سرش سبز شده بود توجهم را جلب کرد. سریع کاغذ را توی دستش مچاله کرد و فوری خم شد و چیزی را از روی زمین با دستش جمع کرد.

کنجکاو شدم. خیز برداشتم سمتش. با دیدن ناخن‌هایی که پشت پشتی ریخته بود. ناخودآگاه اوق زدم.
احساس نگرانی و انرژی منفی دوباره مرا اسیر خودش کرد.

سید سریع جاروخاک‌انداز را برداشت و همه‌ی ناخن‌هارا جمع کرد. اما مگر از خاطرم پاک می‌شد؟

صورتم مثل گچ شده بود و انقدر چندشم شده بود که دندان‌هایم به‌هم می‌خورد. خزیدم زیر پتو. سید که برگشت حال خودش هم تعریفی نداشت. قرآن را از روی طاقچه برداشت و با صدای بلند خواند.

او می‌خواند و چشمان‌من گرم می‌شد. توی امامزاده بودم. سرم را به ضریح چسبانده بودم و گریه می‌کردم  که یکدفعه با صدای خانم‌خانم سیدرضا از خواب پریدم. صورتش آرام بود. دستم را گرفت و گفت:《 پاشو بریم شهر دیر میشه‌ها》

اصلا توانی برای بلند شدن نداشتم. با سختی از جایم بلند شدم و راه افتادیم.
توی راه هیچ حرفی بین من و سیدرضا ردوبدل نشد. هردو‌ توی فکر بودیم. گوشی را برداشتم تا به مادرم پیام بدهم. اما وقتی خواستم گزینه ارسال را بزنم پشیمان شدم و همه‌ی حرف‌هایی را که می‌خواستم بزنم پاک کردم.

سید هم بعد از کلی کلنجار با خودش با استادش تماس گرفت. هرلحظه‌ نگرانی از چهره‌اش دور می‌شد. دلم دیگر شور نمی‌زد. تا گوشی را قطع کرد پرسیدم:《 چی گفت؟》

همان‌طور که حواسش به جاده بود گفت:《 خداروشکر نگران نباش. حاج‌آقا گفت بهتره یه خون بریزیم.》 سریع حرفش را روی هواز زدم و گفتم:《 آره الان که رفتیم شهر یه مرغ بکشیم. خدا به‌خیر کنه》

رسیدیم مطب. پرنده هم پر نمی‌زد. سریع رفتم داخل و بیرون آمدم. ویزیت را نشان سید دادم و گفتم:《 بریم آزمایشگاه》

تا جواب آزمایش آماده شود رفتیم و یک مرغ سفید چاق و چله کشتیم. می‌دانستم خانم‌های آذری عاشق پارچه هستند برای همین برای عمه‌ی جواد از یک پارچه‌فروشی یک پارچه‌ی چادری با گل‌های درشت ابی و سبز خریدم. سید هم با سلیقه‌ خوبش کادوپیچش کرد.

ذوق داشتم. دوست داشتم هرچه زودتر هدیه‌ی عمه را بدهم. تا کارهایمان را کردیم جواب آزمایش هم آماده شد. نشستم توی ماشین تا سید بیاید. بعد از یک ربع با یک شاخه گل رز قرمز سروکله‌اش پیدا شد. خوش‌حالی از سرو رویش می‌بارید.

حالا باید زودتر از همه به عمه‌ی جواد خبر می‌دادم. دوباره به‌خاطر وجود عمه همه‌ی ناراحتی ‌هارا بیرون کردیم و به سمت منزل عمه راه افتادیم. عمه را که دیدم پریدم بغلش و گفتم…

ادامه دارد…

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان
#ماه_رمضان
#سفرنامه

2️⃣5️⃣ قسمت 25 #خاطرات_تبلیغ

داشتیم سفره‌ی‌ افطار را پهن می‌کردیم که یکدفعه یکی از دم در صدایم زد. برگشتم و تا صورتش را دیدم، ته دلم قنج رفت. سبزی را توی سفره گذاشتم و مثل باز شکاری به طرفش پرواز کردم.

آغوشش را باز کرد و یک‌ دل سیر از وجود پر از محبتش لبریز شدم. بغض کردم و گفتم:《 عمه شما اینجا چیکار می‌کنید؟》عمه سرم را بوسید و گفت:《 قیزیم همین دوساعت پیش سید اومد اینجا منو جواد رو برای افطاری دعوت کرد. بعد مارو باخودش آورد》

از خوشحالی نمی‌دانستم چه‌کار کنم. دست عمه را گرفتم و بالای سفره نشاندمش. لبخند به لب داشتم و به هرکس که می‌رسیدم عمه را معرفی می‌کردم.
وجود عمه دلگرمی بزرگی برایم بود. اصلا میرزاده و طاهره خانم را فراموش کرده بودم. اصلا با وجود عمه‌ی جواد کسی می‌توانست ناراحتم کند؟

آن شب بهترین افطاری عمرم را خوردم و کنار اهالی روستا بهترین شب را گذارندم. بعد از افطار سید هم سخنرانی کوتاهی کرد و همه‌چیز به خوبی و خوشی گذشت.

آخر شب که سید می‌خواست جواد و عمه را ببرد من هم همراهشان رفتم. هرچقدر اصرار کردم که بمانند نماندند. فرصت خوبی بود که درباره‌ی ساناز از عمه پرس‌وجو کنم.

عمه می‌گفت پدر ساناز بعد از آن شب چندباری دنبال جواد فرستاده بود اما دیگر جواد پاپی‌اش نشده بود و سرش به کار گرم بود. عمه هم ابراز خوشحالی می‌کرد. حال و اوضاعش هم نسبت به آن شب خیلی خوب شده بود.

آن شب همه چیز خوب و غیر منتظره بود. خداراشکر بحثی پیش نیامد و همه ابراز خوشحالی می‌کردند حتی عمه چند دختر هم برای جواد نشان کرد که بعد از ماه رمضان دوباره برای جواد آستین بالا بزند.

به روستا که رسیدیم همه جا غرق سکوت بود. وارد خانه که شدیم …

ادامه دارد…

#به_قلم_خودم
#روایت_زن_مسلمان
#ماه_رمضان
#سفرنامه