ما باختیم اما بد نباختیم
ذره‌ای از باخت تیم ایران ناراحت نشدم. قرار شده بود چه بردیم و چه باختیم برای بچه‌ها شیرینی بخرم. سرتان را بالا بگرید که برنده‌ی بازی ما ایرانی‌های وطن دوست هستیم. در این مدت از سمت دشمنان ایران انتقاد‌های شدید وحرف‌های نامتعارف شنیدیم.
بازیکنان تیم‌ملی و خانواده‌های‌شان تهدید شدند. اما به عشق ایران و ایرانی همه‌ی سختی‌هارا نادیده گرفتند و 90 دقیقه جنگیدید.
فدای سر‌شان. هربازی، برد و باختی دارد. آمریکا مدت‌هاست که بازنده‌ی ایران است. همان موقع که حاج قاسم در کاخ کرملین نماز خواند. آنجایی که برای نابودی اسلام نقشه‌ها می‌کشیدند.
ما سال‌هاست آمریکا را شکست دادیم. در دانش هسته‌ای، در سیاست. اما این آمریکاست که نمی‌خواهد قبول کند که ما همیشه برنده بودیم. از ترس غلبه‌ی ایرانی‌ها سردارمان را به شهادت رساند. دانشمندان هسته‌ای کشورمان را با مظلومیت کشتند.
هر کس دیشب ذره‌ای به خاطر باخت ایران خوشحال شد. باید بداند که رگ ایرانی ندارد. باید بداند که یک غریبه شرف دارد به یک ایرانی‌ای که به خاطر آزادی‌اش دست از وطن خود می‌کشد و شعار مرگ بر دیکتاتور سر می‌دهد.
از دیشب که گریه‌های ایرانی‌های باغیرت را دیدم، بیشتر به ایرانی بودنم افتخار می‌کنم. از اینکه هنوز عِرقِ ملی توی سینه‌ی هم‌وطن‌هایم وجود دارد خوشحال و مسرورم.
تا پای جان برای ایران
