اوایل سال تحصیلی بود، به سختی و درهر شرایطی به کلاس می رفتم، اوایل برایم خیلی خسته کننده بود که یک ساعت زود تر از بقیه دوستانم از خانه بیرون بزنم و تا حوزه دو مسیر را طی کنم و سر ساعت 8 به کلاس برسم تا تاخیر نداشته باشم اما بعد از یک ماه برایم عادی و شیرین شد و به این شرایط عادت کردم.
اطرافیانم همیشه با نیش خند و کنایه می گفتند:(( حالا درس نخونی چی میشه؟؟ ما این همه درس خوندیم آخر مدرک رو گذاشتیم روی طاقچه و بچمون رو بزرگ کردیم حالا این همه درس میخونی می خوای چی بشی ؟؟ در کل باید تا آخر بچه داری کنی))
در جوابشان لبخندی می زدم و این حدیث از امام صادق را برایشان می خواندم:
امام جعفر صادق (ع) : كسب دانش واجب است.

اصول كافي ، ج 1 ، ص 35

1500487404___________.docx

فراخوان «كلمة الحق»

دل نوشته شهادت امام صادق علیه السلام

اینجاآتش خورشید وقت غروب دامن گیرهمه میشود در تنهایی ظهور…

به یاد آتشی که بر در یک خانه زدند…

دلها کبوترانه همراهی میکنند مادری را که غریبانه ی شب،دل از گلهایش برید…

فارغ از ضریح طلایی، توسلها گره میخورند به حصارهای آهنی که دور شما گشته‌اند…

دانه دانه پاره میشود بغض تسبیح اشکها…

خاموشی ششمین چراغ با کینه ی زهردر آغوش بقیع،آخرین ستاره ی این آسمان خاکیست…

خانه خرابی ماازپشت در تا تخریب تربتتان بدست ابن ملجم،درد داشت…

بی خود نیست آواره ی کوی حسین (علیه السلام) شدیم…

ما یک گنبدو بارگاه به شما بدهکاریم…

اماما…. بوی خاک بی تابی میکند بین کوچه ها…

فراخوان «كلمة الحق

 حدیثی از امام صادق و روایتی از من.

وقتی بچه بودم توی یک مراسم روضه خوانی سخنران روایتی را تعریف کرد که که ذهن کودکانه مرا به خودش مشغول کرد

او  از زنی می‌گفت که در زمان رضا خان برای حفظ حجابش هفت سال از خانه بیرون نیامد و از دنیا رفت. خیلی شیرین است که ادم  سختی های این دنیا را به جانش بخرد و آن دنیا سربلند باشد و حتی دم مرگ امام زمانش به ملاقاتش بیاید. این روز ها که نزدیک شهادت امام صادق است این حدیث امام صادق مرا یاد این روایت انداخت

امام جعفر صادق (ع) : چون خدا خير بنده اي را خواهد او را نسبت به دنيا بي رغبت و نسبت به دين دانشمند كند و به دنيا بينايش سازد و به هر كه اين خصلتها داده شود خير دنيا و آخرت داده شده .

اصول كافي ، ج 3 ، ص  196

به قلم سیده مهتا میراحمدی

فراخوان «كلمة الحق»

ویژه نامه شهادت امام صادق(ع)

دانلود ویژه نامه

1500458184_____________.pdf

فراخوان «كلمة الحق»

دانلودکتاب مناظرات امام جعفر صادق (علیه السلام) و شاگردان ایشان

فراخوان «كلمة الحق»

امام در سالهاي آخر عمر خود شديداً لاغر و ضعيف شده بود و به تعبير يکي از افرادي که امام را درآن روزگار ديده بود از او چيزي نمانده بود جز سرش، کنايه ازاينکه بدن کاملاً فرسوده ونحيف شده بود. سراسرزندگيش به دشواري وسختي ورنج آفريني گذشته بود. ودرسالهاي آخر عمربر ميزان محدوديت واحضار وتهديد او اضافه مي شد که اين خود بر خستگي ورنجش مي افزود.

روزي منصور به وزير دربارش « ربيع » گفت همين اکنون جعفربن محمد (امام صادق( عليه السلام)) رادراينجا حاضر کن .

ربيع فرمان منصور را اجرا کرد حضرت صادق( عليه السلام) را احضار نمود، منصور باکمال خشم و تندي به آنحضرت رو کرد وگفت:

« خدامرا بکشد اگر تو رانکشم آيا درمورد سلطنت من اشکال تراشي مي کني ؟»

امام: آنکس که چنين خبري به تو داده دروغگو است …

ربيع ميگويد: امام صادق( عليه السلام) راديدم هنگام ورود لبهايش حرکت مي کند، وقتي که کنارمنصور نشست، لبهايش حرکت مي کرد ولحظه به لحظه ازخشم منصور کمتر مي شد .

وقتي که امام صادق( عليه السلام) ازنزد منصور رفت، پشت سرامام رفتم وبه اوعرض کردم:

وقتي که شما وارد برمنصور شديد منصور نسبت به شما بسيار خشمگين بود ولي وقتي که نزد او آمدي ولبهاي تو حرکت کرد خشم او کم شد شما لبهايتان را به چه چيز حرکت مي دادي ؟

امام صادق( عليه السلام) فرمود : لبهايم رابه دعاي جدم امام حسين ( عليه السلام) حرکت مي دادم وآن دعا اين است :

يا عُدَّتي عِندَ شِدَّتي وَيا غَوثِي عِندَ کُربَتي اَحرِسنِي بِعَينِکَ الَّتي لا تَنامُ وَاکَنِفنِي بِِرُکنِکَ الذَّي لايُرام

« اي نيرو بخش من هنگام دشواريهايم واي پناه من هنگام اندوهم به چشمت که نخوابد مرا حفظ کن ومرا درسايه رکن استوار وخلل ناپذيرت قراربده »

آتش کشيدن خانه امام صادق(عليه السلام)

مفضّل بن عمر مي گويد: منصور دوانيقي براي فرماندار مکه ومدينه حسن بن زيد پيام داد: خانه جعفر بن محمد ( امام صادق (ع) را بسوزان، اواين دستوررا اجرا کرد وخانه امام صادق( عليه السلام) را سوزانيد که آتش آن تا به راهرو خانه سرایت کرد، امام صادق ( عليه السلام) آمد ومیان آتش گام برمي داشت ومي فرمود : اَنَا بنُ اَعراقِ الثَّري اَنا بنُ اِبراهِيمَ خَليلِ اللهِ

« منم فرزند اسماعيل که فرزندانش مانند رگ وريشه دراطراف زمين پراکنده اند منم فرزند ابراهيم خليل خدا( که آتش نمرود براو سرد وسلامت شد )»

برنامه قتل امام صادق (عليه السلام)

سرانجام منصور نتوانست پيشرفت امام را ببيند و عظمت او را تحمل نمايد. طرح قتل او را از طريق مسموم کردن تهيه نمود.

اين نکته راناگفته نگذاريم که بني عباس درس مسموم کردن امامان رااز پيشوايان راستين خود، يعني بني اميه آموختند. معاويه بارها گفته بود خداوند ازعسل لشکرياني دارد و.. که غرض عسل مسموم بود که به خورد دشمنان خود ميداد.

منصور توسط والي خود درمدينه امام را با انگور زهرآلود به شهادت رساند وبعد حيله گرانه به گريه وزاري وعزاداري او پرداخت.  اينکه درامر شهادت امام، منصور دست داشته جاي شکي براي ما نيست، زيرا که خود بارها گفته بود که او چون استخواني درگلويم گير کرده است.

شايد منصور جداً وقلباً دوست نداشت امام رابکشد ولي چه مي توان کرد که مقام است وسلطنت، پست است وموقعيت. مگر هرکسي ميتواند ازآن بگذرد؟ امرشهادت او را توسط منصور، برخي چون ابوزهره انکار کرد ه اند، بدليل ابراز تأسف منصور ازمرگ او  وهم گفته اند که اين امر خلاف تحکيم پايه هاي حکومت او بود.  ديگران هم همين افکار راداشته اند  ويا برخي ديگر ازآن به ترديد ياد کرده اند. ولي باتوجه به سابقه برخورد واحضار وتهديد منصور، وبا توجه به اعمال زمامداران پس از او معلوم مي شود بني عباس چون بني اميه درخط امام کشي بودند وآنها شش تن ازامامان ما را مسموم کرده اند. آري او پس از قتل امام ابراز تأسف هم کرد وآن مصلحتي بود.

روز آخر از راه رسيد، نماز صبح را در حرم آزادي بوديم، نزديك اذان بود كه ديگر تاب نداشتم، دلم آشوب بود
و با خودم كلنجار مي رفتم، انگار خداحافظي از آقا و مشهد برايم مثل جان كندن بود، اشك هايم را لا به لاي چادر پنهان مي كردم، ياد آخرين خداحافظي هايم شكنجه ام مي داد، تمام مشهد حتي كوچه ها و خانه هاي قديمي اش مرا ياد او مي انداخت، تمام صدا ها حتي كوچكترين حرف ها مخصوصا صحبت هاي مردم بومي مشهد مرا ياد او مي انداخت، تمام شهر پر بود از ياد او، داخل صحن ، نزديك باب الجواد يك دفعه وجودش را كنارم احساس كردم اما اويي در كار نبود و فقط و فقط بوي عطرش بود كه حال و هوايي به من داده بود.
صبح موقع حركت به سمت كرج،تابلو ها را با چشمانم دنبال مي كردم، ميدان شهدا، مدرس، ١٧ شهريور، ترمينال…
تا چشمم به تابلو ترمينال افتاد غم تمام وجودم را تسخيركرد، دلم آتش گرفته بود براي خداحافظي …
نمي خواستم از مشهد دور بشوم ، ديكر توان تحمل دوري اش را نداشتم، دلم خوش بود كه با هم يك جا نفس مي كشيم، ماشين هم با من لج كرده بود و با سرعت از مشهد دور مي شد اما نمي دانست كه من دل و جانم را در آنجا جا گذاشته ام…
هميشه خداحافظي سخت است…
به اميد روزي كه دوباره صحن عشقت را ببينم..

15001853451499426148taqvim-tabestan-95963-sath3-14-4-96.pdf