روزها را شوم و نحس ندانیم
روزها را شوم و نحس ندانیم
حسن بن مسعود، یکی از یاران مولانا امام هادی(علیهالسلام) میگوید:
به محضر مولایم رسیدم، درحالیکه در آن
روز، چند حادثهی ناگوار برایم رخ دادبود.
انگشتم زخمی شده و شانهام در اثر
تصادف با اسبسواری، صدمه دیده و در
یک نزاع غیر مترقبه،لباسهایم پاره شده بود.
به این خاطر با ناراحتی تمام، در حضور حضرت گفتم:
عجب روز شومی برایم بود! خدا شرّ
این روز را از من بازدارد.
امام هادی(علیهالسلام) فرمودند:
ای حسن! این چه سخنی است که میگویی! درحالیکه تو با ما هستی،گناهت را به گردن بیگناهی میاندازی!
(روزگار چه گناهی دارد.)
با شنیدن سخن امام به خود آمدم و
به اشتباهم پی بردم و گفتم:
آقای من! اشتباه کردم و از خدا
طلب بخشش دارم!
امام(علیهالسلام) فرمودند:
ای حسن! روزها چه گناهی دارند که شما هر وقت به خاطر خطاها و اعمال نادرست خود، مجازات میشوید، به ایام بدبین شده و به روز
بد و بیراه میگویید!
به طور یقین،خداوندمتعال پاداش میدهد و عِقاب میکند و در مقابل رفتارها در دنیا و آخرت مجازات میکند.
بحارالانوار، جلد56، صفحه2