عشق فقط یک کلام حسین علیه السلام

این روزها یکی از برنامه‌‌های پرطرف‌دار هنگام افطار برنامه‌ی محفل است. اکثر مهمان‌های این برنامه قاریان و حافظان قرآن در سنین مختلف هستند.
یکی از مهمان‌ها دو خواهری بودند که در سن کم حافظ قرآن و دارای افتخارات زیادی بودند.

وقتی این برنامه را دیدم به این فکر کردم ایا به‌خوبی فرزندانم را با قرآن آشنا کردم؟ همه‌ی این‌ها به‌کنار آیا اصلا تربیت دینی خوبی داشته‌ام؟

9سالم که بود یک‌دور قرآن را ختم کردم. آن هم به کمک و پشتیبانی مادرم. ماه رمضان بود و مادرم نوبتی با ما قرآن می‌خواند و اشکالاتمان را رفع می‌کرد. انتهای قرآن هم یک برگه گذاشته بود و مقدار قرآنی را که خوانده بودیم علامت می‌زد.
خواهرم همیشه پیشتاز ما بود. بزرگ‌تر بود و راحت‌تر قرآن می‌خواند. بعدش من و برادر بزرگترم و برادر کوچک ترم که تازه سوره کوثر را یاد گرفته بود.

همان‌سال‌ها مدرسه مسابقه‌ی حفظ قرآن برگزار کرده بود. وقتی به مادرم گفتم گفت اگر دوست دارم شرکت کنم. به تشویق مادرم تک‌تک سوره‌هارا حفظ کردم. آوای خواندن را یادم داد. وقف، مد، حروف یَرملون را به من آموخت.
آن‌سال رتبه اول استانی را کسب کردم. از سال‌های بعدش دیگر فهمیدم که هرکجا قرآن باشد باید من هم باشم.

شاید حافظ کل قرآن نشدم. اما حافظ میراث مادرم شدم.

پ ن: چند سال پیش یک یادداشتی نوشتم درباره رزق معنوی. اینجا بخوانید👇

https://ramisa.kowsarblog.ir/%D8%B1%D8%B2%D9%82-%D9%85%D8%B9%D9%86%D9%88%DB%8C-15

مادرم👈❤️

#روایت_زن_مسلمان
#به_قلم_خودم
#ماه_رمضان